Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ (Β. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ)



ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ (Τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε στίχους-μουσική του Νίκου Καλογερόπουλου)


Άκου ρε γιε της καλογριάς,
ο φίλος σου είμαι ο πανουργιάς
και το δεξί σου χέρι
κι εκείνος που καλύτερα
απ' ολουνούς σε ξέρει.
Λένε πως παίζεις με χανουμάκια,
με τουρκοπούλες και καλογριές
και σ' αραδιάζουνε βρισιές.
Πως μπαινοβγαίνεις στους μαχαλάδες,
με ντερβησάδες στήνεις χορό
και με ρωτάν και τι να πω;
Λένε πως έχεις αλισβερίσι,
μ' Αλή Πασάδες κάνεις χωριό
και σε ρωτάω τι να τους πω.
Πες τους ρε φίλε πανουργιά,
(ορέ) έχω εις στον πούτσον μου βιολιά,
έχω και τουμπερλέκια
κι όπως γουστάρω τα βαρώ
και σπάω τα ζεμπερέκια.
Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω
και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό,
είναι τ' αρχίδια μου τα δυο.
Όπως στα λέω να τους τα γράψεις,
όπως στα λέω να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης σεβνταλής,
Καραϊσκάκης μπεσαλής.
Καραϊσκάκης γεια χαρά,
γεια σου ρε γέρο του Μοριά
και γεια που σ' αγαπάνε.
Γεια τους που δε λυγίζουνε
και που δεν προσκυνάνε.
Λένε για μένα τα καρακόλια,
άκου τι λένε να μη γαμεί,
μίλα κι εσύ ρε Θοδωρή.
Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.
Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Κολοκοτρώνης και Γιωργής,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.
Γεια σου ρε Ανδρούτσο, γεια χαρά,
γεια σας παιδιά μου αητόπουλα,
που 'χετε αητό πατέρα
κι όποιος δε με κατάλαβε,
τότε ας μας κάνει αέρα.
Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.
Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.
Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
μαζί τους είμαστε κι εμείς
μαζί σας είμαστε κι εμείς.


Δείτε το σχετικό βίντεο.

 

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ... (Χ. Λ. ΜΠΟΡΧΕΣ)




ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ... (Του Χορχέ Λούϊς Μπορχές)



Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΒΡΟΧΗΣ Η ΘΥΜΗΣΗ... (Κ. ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)




ΒΡΟΧΗΣ Η ΘΥΜΗΣΗ... (Της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)



Σε θυμάμαι κάθε που βρέχει...
Σε θυμάμαι…
με της βροχής τις στάλες,
υγρά χαμόγελα
χρωματισμένα με των χειλιών σου το μελάνι,
πάνω στο στεγνωμένο τζάμι της ψυχής μου να κολλάς..

Τι διάχυτη.. τι διεσταλμένη παρουσία...!
Όλος ο κόσμος μου εκεί...
αντίκρυ αφημένος, απ’ το στραβό, από το μουσκεμένο αχνάρι σου ..
Θαρρείς και προσπαθούσες, τη πίκρα της ματιάς μου να βυθίσεις μέσα στο άτεχνο, νερένιο σου,
φιλιών το νιόχτιστο αυλάκι ...
Καταμεσής της καταιγίδας, ξεχείλιζε η πεθυμιά σου για ουράνια ξαστεριά...
Για σύμπαντα με περιδίνηση ηλιοκαμένη...
Για δειλινά πορφυρογέννητα, με την ομίχλη ξεβαμμένη,
Για το δικό μου το χατήρι…
Για το δικό σου όνειρο τ’ αλαργινό...
Όπως αυτό της αναζήτησης, τ’ αποψινό...
Που μια υποψία βρόχινη, ντύνεται του ερωτισμού τις στάλες…
και διάφανη πίσω απ’ το τζάμι αφήνεται… στο γυάλινο στο απροσδιόριστο στο ολισθηρό σημάδι από ζωή…
Ήταν κι αυτό το άναρχο, το ηχηρό φιλί πάνω στο αδιαπέραστο, που έκανε τη διαφορά....
Σμουτςςς ο γλυκαμένος ήχος….
Γεμάτος μ’ όλα τα χρώματα και τα αρώματα που σε περίμεναν κάθε που έβρεχε η ψυχή…...
Κι αυτή η θρασύα πίκρα.... που όλο της έσπρωχνες το κεφάλι με μίσος,
στα κάτω αμπάρια του καιρού να την εναποθέσεις...
Αυτή, που όλο τίναζε τ’ ατίθασα σκούρα μαλλιά της...
μη και τα πάρει η ξεχασιά.... μη και από ελπίδες ποτιστούν...
Αυτή την αλήτικη πίκρα..την ανακατεμένη με πείσμα και χαμόγελο...
Αυτή που καθρέφτιζε τη δικιά μου...
Αυτήν θυμάμαι καλέ μου.... κάθε που βρέχει..
Αυτήν μου θυμίζεις....κι εσύ… κάθε που μια χαρακιά απ’ αστραπή μαστιγώνει
σαν μαγκωμένο γέλιο το τζάμι μου….
Πίσω του είμαι αγαπημένε μου…
Πίσω από σένα, ακινητοποιώ τις ταλαντώσεις απ’ τα ελλείμματα μου...
και σε προσμένω…
Έλα ψυχή μου….
Έλα να μου φωτίσεις με αστραπές χαμόγελου όλες τις υστερίες των σκοτεινών καιρών..
Έλα, κι ίδιων καυμών, σαν να μου φαίνεται… πλεύσεις κακόηχες τώρα πως σχεδιάζονται στο εύφλεκτο στο εύθραυστο γυαλί….
Αχ... κι αυτός ο γδούπος από το άδοτο φουρτούνας το φιλί…
Μόλις ανοίξω το παράθυρο
θανατεροί ωκεανοί, ρίχνουν τους θυμούς από τα τρικυμισμένα χείλη τους πάνω μου...
Πάνω στα εύθραυστα βράχια της ψυχής, σκούζει σαν λαβωμένος γλάρος η κραυγή…
Αφού η περισσότερη ζωή μου πίσω από χειμωνιάτικη βιτρίνα κατοικεί..
Πίσω απ' το θολωμένο της υπόστεγο,μια ύστατη χειλιών σου αχτίδα περιμένει...
Μια χειμωνιάτικη λιακάδα..όπως αυτή....σαν της βροχής που σέρνει τη μορφή σου πίσω από κάθε λιγωμένη στάλα....
Σε θυμάμαι κάθε που βρέχει...
Κι απόψε βρέχει πολύ...
Ξεχείλισαν παράπονο οι αιχμηρές σταγόνες της μοναξιάς....
Κι ο χτύπος τους κόβει αλύπητα το έρημο πρεβάζι....

ΣΚΟΥΠΙΣΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ (Π. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ)



ΣΚΟΥΠΙΣΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ (Τραγούδι του Παντελή Παντελίδη)



Σε ένα άδειο σπίτι μόνος για να ξεχαστώ
λέω θα καταφέρω όσο και να υποφέρω
και εκεί που νομίζω ότι νίκησα ο τρελός
και πάλι γύρισες την πόρτα χτύπησες και κάτι ζήτησες…

Ζητάς να μπείς να μην βραχεις απ’τις σταγόνες της βροχής
ζητάς να μπεις μα τελευταία μας φορά μπήκες και λέρωσες
Ζητάς να μπεις και από το πάθος της στιγμής
σου λέω πάλι ο αφελής σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε….

Πως μου το “κανες αυτό πες μου σε παρακαλώ
πάνω που είχα αρχίσει πάλι να σε ξεπερνάω
πως μου το ΄κανες αυτό πες μου σε παρακαλ
ώάνω που είχα σταματήσει μέρες να μετράω
την πόρτα χτύπησες και κάτι ζήτησες πονάω...

Σε ένα άδειο σπίτι μόνο στάχτη και ποτό
έλεγα πως θα ξεφύγω από σένανε για λίγο
και εκεί που νομίζω ότι νίκησα ο τρελός
και πάλι γύρισες την πόρτα χτύπησες και κάτι ζήτησες...


Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο.


ΕΝΦΙΑ (ATHENIAN)



ΕΝΦΙΑ (Τραγούδι του ATHENIAN)



Σ' ένα σπίτι μόνος, να γυρνάω μόνος
να με πνίγει ο πόνος που 'χεις φύγει
σε ένα σπίτι άδειο ψάχνω για κουράγιο
κι όπου να 'ναι η ΔΕΗ μας λήγει.
Σαράντα τετραγωνικά πώς να χωρέσουν μια καρδιά
που έχει τόσο πληγωθεί και έχει και να πληρώσει.
Σαράντα τετραγωνικά μού είχες πει μισά μισά
πήρα το δάνειο μα εσύ την έκανες...
Μου 'ρθε κι ΕΝΦΙΑ, λάθος πίστεψα καρδιά μου ότι ξέφυγα
και μου χρέωσαν ακόμα και το απίθανο
λες και έχω δέκα ακίνητα στη Μύκονο
πες μόνος πώς να τα πληρώσω...
Σε ένα σπίτι μόνος, να περνάω μόνος
λίγο ακόμα και θα μου σαλέψει
σε ένα σπίτι άδειο ψάχνω για κουράγιο
μα η υπομονή μου τα 'χει παίξει.


Δείτε παρακάτω το βιντεο (κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο).

 

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ (BEATLES)



ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ (Τραγούδι των Beatles)


Της δίνω όλη μου την αγάπη,
μόνο αυτό κάνω
και εάν έβλεπες την αγάπη μου
θα την αγαπούσες κι εσύ.
Την αγαπώ...
Μου δίνει τα πάντα
και στοργικά.
Το φιλί που δίνει η αγαπημένη μου
το δίνει σε μένα
και την αγαπώ.
Μια αγάπη σαν τη δική μας
δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει.
Εφόσον εγώ
σε έχω κοντά μου
φωτεινά είναι τα αστέρια που λάμπουν,
σκοτεινός είναι ο ουρανός.
Ξέρω ότι αυτή η αγάπη μου
ποτέ δεν θα πεθάνει
Και την αγαπώ...
Φωτεινά είναι τα αστέρια που λάμπουν
σκοτεινός είναι ο ουρανός...
Ξέρω ότι αυτή η αγάπη μου
ποτέ δεν θα πεθάνει
και την αγαπώ...

And I Love Her

I give her all my love
That's all I do
And if you saw my love
You'd love her too
I love her
She gives me everything
And tenderly
The kiss my lover brings
She brings to me
And I love her
A love like ours
Could never die
As long as I
Have you near me
Bright are the stars that shine
Dark is the sky
I know this love of mine
Will never die
And I love her
Bright are the stars that shine
Dark is the sky
I know this love of mine
Will never die
And I love her


Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.





Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ... (Γ. ΜΕΡΜΗΓΚΑ)



ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ... (Της Γωγώ Μέρμηγκα)



Λίγο πριν ξημερώσει το πιο φωτεινό αστέρι λάμπει στον ουρανό...
Κι ανοίγει το δρόμο ...για μια τρέλα που είναι προνόμιο των λίγων...
Γι'αυτούς που τους αφήνουν δευτερόλεπτα ελεύθερους τα δαιμόνια τους,
για να τους πλανεύουν τα ξωτικά... 
Ναι γι'αυτούς τους έρμους τους τρελούς σας μιλώ,
που όλοι θέλουν να τους αγγίξουν, να κλέψουν την αύρα τους,
το αλάθητο των στιγμών τους, το αίμα εκείνο που αναπηδάει στις φλόγες,
να περπατήσουν μαζί τους......
Μα ποιος αντέχει αδερφέ;
ΚΑΝΕΙΣ..!
Γιατί ένας τρελός είναι σήμερα σύννεφο,

αύριο φεγγάρι, χθες λουλούδι, μεθαύριο πόνος, προχθές μοναξιά...





Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΟΤΑΝ ΠΗΡΕ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ.




18-10-1979 ΚΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ... ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΑ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΑΒΗ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ:


''......Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικοπνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. —χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρισμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μη γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Nα τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση....''

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ (Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)



ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ (Του Νίκου Καζαντζάκη)



Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν.
O νους:
-"Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο;
Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων
χρέος μας ν' αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου".
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή,
ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά,
αντιστέκεται και φωνάζει:
-"Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!

Να σπας τα σύνορα!
Ν' αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει"! 



Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

ΑΓΝΟΙΑ (Μ. ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ)



ΑΓΝΟΙΑ (Του Μάνου Χατζηδάκη)



Ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία.
Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν.
Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με το να ξυπνά κάθε πρωί.
Κάθε πρωί κι όχι για πάντα, μια και μόνη φορά...


Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

ΠΑΡΑΜΥΘΟΚΟΣΜΟΣ (Α. ΤΙΤΑΚΗ)



ΠΑΡΑΜΥΘΟΚΟΣΜΟΣ (Της Αθηνάς Τιτάκη)



Κι όλες αυτές οι πριγκίπισσες, στα όρια του ανήλικου
με τις τιάρες στα χέρια, αποσβολωμένες
σ' ένα χορό μονότονης σαμπανιζέ ευθείας
να καταπίνουν αδέξια μια δαγκωνιά χοιρινό
χωρίς ποτέ να φορέσουν ένα μικρό μαύρο φόρεμα
κι όλοι αυτοί οι πρίγκιπες, με το σπαθί υποστολή
κάπου, μπροστά σε απροσπέλαστο σκάμμα
με τον ήλιο κατάμουτρα, νερό στάλα
να γυρεύουν τον ιπποκόμο, τον άχρηστο
που τους άφησε μ' έναν ψωριάρικο σατανά γκρίζο
κι όλες αυτές οι μάγισσες, με τα θυσανωτά μαλλιά
πάνω από γυάλινες σφαίρες, καθρέφτες
καζάνια, χυλούς πράσινους και σκούπες
σε παγκόσμια τηλεδιάσκεψη, υψηλού ενδιαφέροντος
από τα γέλια να κρατάνε την κοιλιά τους
κι όλοι αυτοί με τα γραφτά στους ντοσιέδες
στυλό faber, χαρτιά, βιβλιοθήκες ενημερωμένες
σύγχρονα πληκτρολόγια και τάμπλετ
να περιμένουν ήρωες, ανατροπές και δράση
χωρίς ποτέ κανείς να σώζει κανέναν.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΝΙΩΣΕΙΣ (Ν. ΒΕΡΤΗΣ)


ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΝΙΩΣΕΙΣ (Τραγούδι του Νίκου Βέρτη σε στίχους της Ρένας Καμάρη)


Να `ξερες τα βράδια πως μισώ
που με τιμωρούν που σ’ έχω χάσει
θέλω να σε δω, τ’ ομολογώ
άλλη τέτοια νύχτα ας μην περάσει.
Θέλω να με νιώσεις, να μη με προδώσεις
θέλω να σ’ ακούω να μου λες πως μ’ αγαπάς.
Θέλω να με νιώσεις, να μη με σκοτώσεις
πες πως δεν τέλειωσαν όσα άρχισαν για μας.
Να `ξερες τις ώρες πως μετρώ
σαν πληγές στο σώμα μου επάνω
είναι τόσες που έχω να σε δω
κι αν δεν έρθεις νιώθω θα πεθάνω.
Θέλω να με νιώσεις, να μη με προδώσεις
θέλω να σ’ ακούω να μου λες πως μ’ αγαπάς.
Θέλω να με νιώσεις, να μη με σκοτώσεις
πες πως δεν τέλειωσαν όσα άρχισαν για μας.


Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.



Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

ΚΟΨΕ ΜΕ ΣΤΑ ΔΥΟ (Π. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ)

 


ΚΟΨΕ ΜΕ ΣΤΑ ΔΥΟ (Τραγούδι του Παντελή Παντελίδη)


Άλλο ένα βράδυ μόνος βγαίνω για να πιω,
μήπως μπορέσω να ξεχάσω
τη βραδιά που μου πες το αντίο.
Θα `θελα εμάς τους δύο σε ένα δειλινό
για να σου πω.

Μωρό μου κόψε με στα δυο, πεθαίνω
κράτα το μισό, σε θέλω
μόνος μου κι αυτό το βράδυ
πάω να τρελαθώ και κλαίω.
Στείλε μου ένα σημάδι
να `ρθω να σε βρω
ή πάλι κόψε με στα δυο
να μην προλάβω να σου πω
σε θέλω, πεθαίνω.

Άλλο ένα βράδυ μόνος βγαίνω για ποτό,
μήπως μπορέσω να ξεχάσω
τη στιγμή που μου `πες το αντίο.
Θα `θελα εμάς τους δύο σε ένα δειλινό
για να σου πω.

Μωρό μου κόψε με στα δυο, πεθαίνω
κράτα το μισό, σε θέλω
μόνος μου κι αυτό το βράδυ
πάω να τρελαθώ και κλαίω.
Στείλε μου ένα σημάδι
να `ρθω να σε βρω
ή πάλι κόψε με στα δυο
να μην προλάβω να σου πω
σε θέλω, πεθαίνω, πεθαίνω...


Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.



Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

ΠΟΡΝΗ ΨΥΧΗΣ (Η. ΚΟΤΤΑΣ)



ΠΟΡΝΗ ΨΥΧΗΣ (Του Ηλία Κόττα)


Σκεφτομαι παλι κι ειν'αργα
τα φωτα σε συντονισμενες ανταυγιες.
Ενταση χαμηλοφωνης εφρασης.
Μεθυσος ηχος, μουσικες
κι αποβροχα νυχτιατικα,
μηπως εκδηλωθει προσπαθεια, απεγνωσμενη.
Οιδημασμενη μια ματια.Χαπια κι αλκοολ.
Παχυσαρκες κινησεις.Βαριεστηματα.
Καλπικη προσοχη ξελογιασμου.
Λικνισμα των γοφιων,σε μεση
σπονδυλωτικη με κονδυλωματα
και προστυχων σπασμων για ανουσια σπερματα.
Κι αγγιγματα συμβολικα και μεθοδες
που βασανιζουν σταυρικα,σαπιο κορμι.
-----------
Σκεφτομαι παλι κι ειν'αργα
τις τιποτενιες αντιδρασεις
και τα θηλυκα εμπορια,
παραπλανητικων προδιαγραφων
και παραπληροφορησης, τελειας.