Όσο κι' αν είσαι μακριά
πάντα είμαστε μαζί
γιατί όπου κι' αν βρίσκομαι
μπροστά στα μάτια μου είσαι…
Ποθητή οπτασία
η γλυκιά μορφή σου
τη σκέψη μου αγκαλιάζει
κι’ η λατρεμένη ύπαρξή σου
ζωοδότης έρωτας γίνεται
που κοχλάζει στις φλέβες μου
και μέσα μου παντού κυλάει
ποτίζοντας το είναι μου
του στερεώματος όλου τα πολύτιμα…
Κι’ όπου κι’ αν πάω
όπου κι’ αν βρίσκομαι,
εσύ εκεί, μπροστά στα μάτια μου…
Πάντα μπροστά στα μάτια μου...
Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.
Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ’ η πλαγινή
για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών, κ’ εμπόρων, κ’ Εταιρείες.
A η κάμαρη αυτή, τι γνώριμη που είναι.
Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,
κ’ εμπρός του ένα τουρκικό χαλί·
σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.
Δεξιά· όχι, αντικρύ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.
Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε·
κ’ η τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.
Θα βρίσκονται ακόμη τα καϋμένα πουθενά.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι·
ο ήλιος του απογεύματος τώφθανε ώς τα μισά.
...Aπόγευμα η ώρα τέσσερες, είχαμε χωρισθεί
για μια εβδομάδα μόνο ... Aλλοίμονον,
η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.
Κοιτάζω το πρόσωπο του γέλιου
τη καμπύλη που γύρισε ψηλά
τη φωτιά που ξεχύθηκε
και καίει το φράκτη
λαμπαδιάζοντας το σκοτάδι το σχισμένο.
Κόκκινη ανταύγεια
παιχνιδίζει πάνω στη μάσκα
που κρύβει το πρόσωπο της δύναμης
και προσπαθεί να την κάνει διάφανη.
Φώτισε η ελπίδα την αγάπη
ζέστανε το κρύο "πρέπει"
και το 'κανε να στάξει πυρωμένο
στην υπόδουλη θέληση.
Σήκωσα τη ματιά
που πλανιόταν στο ασύλληπτο σκοτάδι
και είδα τ' αστέρι να μου μιλά.
Ξάπλωσα στην αυλή με την ανοιγμένη πόρτα
έκλεισα τα μάτια στη δροσιά
κι' είδα όμοια αστέρια
στο θόλο της θύμησης.
Αφουγκράζομαι με δέος
τον πολλαπλασιασμένο αντίλαλο
της φωνής που έστειλε τ' αστέρι
στο σκοτεινό φαράγγι.
Χαμένος στο ρόδινο φως της ανατολής
ψαχουλεύω την ακτίνα
που με σημάδεψε
και αναρωτιέμαι: Τι φέρνει...;
Έλα πέσε στη φωτιά
ζήτα να γίνεις στάχτη
λυτρώσου με το ολοκαύτωμα
μιάς στιγμής.
Με τη γύμνια της μοίρας
βούτηξε στις φλόγες
ν' αναστηθείς με τη φθορά
προσφορά και ανάγκη
λάμψη και φόβος σε τυλίγουν
καθώς σε τυλίγω, ρωτώντας
τι ενώνει το οξυγόνο
με το κάρβουνο...
Που ν' απλώσω τα χέρια μου;
στη σπίθα; στο καπνό; στη φωτιά; σ' εσένα;
Αυτός ήταν ο άνδρας της ζωής μου, ομολόγησε. Ο δεύτερος σύζυγός μου.
Από ένα προηγούμενο γάμο ο καθένας τους και παιδιά, αποφάσισαν να
μοιραστούν το μέλλον τους. Άνθρωποι μορφωμένοι, με καλή καριέρα ο
καθένας τους, με πολύπλευρη καλλιέργεια και ενδιαφέροντα κοινά. Η σχέση
φάνταζε ιδανική.
Το τρίτο πρόσωπο, μια φίλη του οικογενειακού περιβάλλοντος, εισέβαλε απρόσμενα στη ζωή τους και διέρρηξε τις καρδιές τους. -Θέλω διαζύγιο του είπε. -Θα το έχεις της απάντησε (δεν της αρνιόταν ποτέ κάτι).
Οι δικηγόροι ανέλαβαν τη διεκπεραίωση της υπόθεσης χωρίς να χρειαστεί να συναντηθούν ποτέ οι ίδιοι.
Κάποια φορά του τηλεφώνησε εκείνη. Μόνο μια φορά, για να τον ρωτήσει
τί πρόκειται να γίνει με το διαμέρισμα που ήταν συνιδιοκτήτες.
-Αυτό είναι το πρόβλημά σου; της είπε. Δικό σου όλο.
Τρία χρόνια ψυχοθεραπείας απαιτήθηκαν για να συναρμολογήσει τα
κομμάτια της ύπαρξης της. Αυτή η αβίαστη και χωρίς δεύτερη σκέψη
γενναιοδωρία του, πόνεσε όσο δέκα μαχαιριές. Κι αυτό το "αυτό είναι το
πρόβλημά σου;" κονιορτοποίησε την αυτοεκτίμηση της.
Στο κομψό
διαμέρισμα με τα πολύτιμα αντικείμενα και τα έργα τέχνης επιστρέφει
μόνη αργά κάθε βράδυ μετά την πολύωρη εργασία στην οποία καταδίκασε τον
εαυτό της.
Το τραύμα ήταν διαμπερές................
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ (Του Ευάγγελου Γιαννελάκη)
Δέν πολεμάμε παιδί μου γιατί προτιμούμε το θάνατο από τη σκλαβιά,
πολεμάμε γιατί αγαπούμε την ελευθερία πιότερο κι απ’ το θάνατο.
Μήν ακούς τι λένε τα μαθητικά σου βιβλία περί θυσιών
Θερμοπύλες, Μανιάκι και τόσα·
(για Γοργοπόταμο ούτε λόγος,
έχουν άλλα ποτάμια τώρα ν’ ασχολούνται).
Οι μόνοι που θυσιάζονται γιέ μου
ειναι αυτοί που δέν αντιδρούν στη σφαγή τους.
Οι ζωντανοί μόνον αντιδρούν·
άλλοτε τιμούνται ως ήρωες
κι άλλοτε
απλά κατηγορούνται για αντίσταση κατά της αρχής.
ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ (Απόσπασμα από το "HOMO EDUCANDUS" του Δημήτρη Λιαντίνη)
Αν αναρωτηθεί κανείς τι είναι τώρα που ζει,
τι θα 'ναι όταν πεθάνει, και τι ήταν προτού να γεννηθεί,
αν βουλιάξει στον υδράργυρο αυτής της απορίας
με τη γνώση ή με τη μνήμη πως το αύριο έφτασε κιόλας,
και πως το χθες το πήρε πια μαζί του ο ποταμός της Λήθης
με τα άσπρα κυπαρίσσια στις όχθες του,
αν ακούσει ν' ανεβαίνει στον ύπνο του
από το ουρανοκρέμαστο πηγάδι της αβύσσου
κάποια απόκριση στο ερώτημα,
σαν ηχώ αμετάδοτη και προσωπική,
τότε καλώς ερωτά, και καλώς αποκρίνεται.
Διαφορετικά να μην ερωτά για το μηδέν και το είναι.
Όπως δεν ερωτούν τα οικόσιτα κυνάρια και τα μανιτάρια.
Γυμνή φύση του σύμπαντος
γυμνές θεότητες
εις αύρας άστροστέφανου
έρως διά αστεριών
σε άϋλες ψυχές
που ως θνητές θεότητες
στην Γαία κατοικούνε
εις ένωσεις των γενεών
σάρκες επι σαρκών
κορμιά που μέσα απο ηδονή
τον πόνο απαλύνουν
ψυχές που βλέπουν ως θεότητα
το σώμα μιας αγάπης
σαν οπτασία αγαλμάτινη
κάθε σημείο της
και ως θάλασσα τον οργασμό
στην κάθε της μορφή
γυμνός είναι ο έρωτας
γυμνή και η αγάπη
όπως είναι οι σάρκες μας
γυμνές μες στο ημίφως
γυμνές στο ήλιον φως.
Χρόνια σε βλέπω..
ν' αγναντεύεις στο μπαλκονάκι της ψυχής σου..
Δεν έχει περιέργεια η όψη σου..
Ούτε αγωνία.. Ούτε λύπη.. Μόνο κάτι σα σκιά θα έλεγα... Σαν απορία!!
Τα πλοία..
αράξανε στα λιμάνια και δεν κατέβηκε κανείς για σένα..
Τα τρένα..
σφύριξαν χιλιόμετρα μακριά από τον σταθμό σου..
Τα περιστέρια..
που τόσο αγάπησες... δε σου' φεραν κανένα μήνυμα..
Δε θέλω να μου πεις τι αγναντεύεις... Ξέρω!!
Ένα "ίσως" καρτερείς..
Ένα θολό... ακαθόριστο... ολότελα δικό σου "ίσως"!!
Είχε μια πηγή σε αγροτικό δρόμο δημόσιο
κι έναν μεταξοσκώληκα ιδρωμένο
επάνω στη μουριά του.
Και φίλους πολλούς είχε κι εχθρούς
με λόγια δοχεία
και προσωπικά δωδεκάθεα.
Είχε και ήρωες τοίχων τεσσάρων
με μπικουτί και δωρικές κολόνες
στο περιστύλιο της κρεβατοκάμαρας
κι άλλους με πρόσφορα στα χέρια
για τους ανεξήγητα λαίμαργους.
Είχε και λαμπαδηδρόμους σε χωματόδρομο
ο ήλιος ντάλα
δοκιμασμένους εξερευνητές
σε δίκτυα και βιβλία
ασβεστωμένα πεζούλια
για τις ερεθισμένες κουτσομπόλες
και γούρια διάφορα και ξόρκια
όταν τα γεγονότα ξεπερνούσαν τις προβλέψεις.
Είχε φώτα πορείας, μικρή-μεγάλη σκάλα
για όσους ένιωθαν μακριά απ’ το κέντρο
και κάμποσους παρασημοφορημένους
μάγους και περιπλανώμενους
μπύρες καφάσια για τους αδέσμευτους
στην ανεξίτηλη αγάπη.
Είχε και δυο κόρες παρθένες
που δοκίμασαν την αλήθεια και πέθαναν
ήλιο και θάλασσα
το φαλλό ενός σάτυρου στα σουβενίρ
ορτανσίες στις δροσιές και μάραθα
και κεραμίδια για τους γάτους.
Είχε πολλά αυτή η χώρα η παράξενη
και γι’ αυτή της την παραξενιά
την έλεγαν «Ο Ενας».
Δείτε παρακάτω τη συνέντευξη της ποιήτριας στον "Εθνικό Κήρυκα". ¨ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ"
Θάλασσες άστρα,
ουράνιοι κόσμοι αμέτρητοι
του ασύλληπτου ωκεανοί,
σύμπαντα αδιάστατα
του απείρου πηγάδια,
απειροστά θραύσματα
του όλου Ενός,
των πάντων κοινή η Αρχή...
Κι' εμείς του απείρου
μηδαμινά κλάσματα,
υπάρξεις αυτοπροσδιοριζόμενες,
στη ράχη του κύματος
του διαστελλόμενου χωροχρόνου,
σε μακρινό ταξίδι χωρισμού
και η κοιτίδα ξεχασμένη...
Όλο και πιό μακρυά
μεσ' το σύννεφο της λήθης
σε απορίας σκοτάδια
να τυλιγόμαστε...
Σε αστρικών και γήϊνων σωμάτων
ασύνορο τοπίο
νιφάδες γύρης εμείς,
με ανέμου έρωτα πνοή
στης ύπαρξης τ' απέραντα λιβάδια
να μας παρασέρνει,
το λουλούδι της μοίρας μας
να συναντήσουμε,
σε διδύμων υπάρξεων ένωση
του Ενός μετουσίωση...
Και η πορεία απαρέγκλιτη,
στου συστελλόμενου χωροχρόνου
την ελκτική δύναμη παραδομένοι,
στην πρωταρχική πηγή χυνόμαστε
και ως αδιαίρετο Ένα
άχρονα υπάρχουμε...
Διδύμων υπάρξεων
μυστήριοι ελκυστές
σε επανασύνδεσης αναμονή..;
Ο ΑΓΝΟΩΝ (Του Αργεντίνου Οσβάλδο Πικάρδο, σε μετάφραση Στάθη Ιντζέ)
Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ ,στ' αλήθεια, γιατί ζήσαμε. Δεν αρκούν οι λέξεις.
Πάνω από την ίδια θάλασσα στυλώνεται ο ήλιος. Μπροστά στην ίδια θάλασσα ένα μεσημέρι, κάποιος στέκεται στην ακτή και αγναντεύει. Μονάχα αυτό και τίποτα δεν λέει. Τι περιμένει να δει; Να αγναντεύεις δεν είναι να βλέπεις μόνο αυτό που φαίνεται, ούτε καν αυτό που υπάρχει. Τα κύματα μιλούν για επιστροφές από καιρό λησμονημένες, πολλές φορές δίχως κανείς να έχει φύγει.
Ένας γλάρος και μια αχτίδα φωτός μοιάζουν να είναι το κέντρο του σύμπαντος. Γύρω τους το περίγραμμα της άγνοιάς σου είναι σαν τον ψαρά και το καλάμι του, μια υπέρμετρα αργή αιωνιότητα.
Υπήρξανε φορές που πίστεψες πως έχεις γεννηθεί για κάποιο λόγο. Ήταν αυτή η πίστη που σε εξώθησε σε οριστικές αποφάσεις. Αλλά ό,τι απέμεινε το όρισε
ένα αγνό ένστικτο ευτυχίας που ανέκυψε για να κυριαρχήσει.
Το Σύμπαν δεν είναι δική μου ιδέα (Του Αργεντίνου Fernando Pessoa, σε μετάφραση Στάθη Ιντζέ)
Το Σύμπαν δεν είναι δική Μου Ιδέα Το σύμπαν δεν είναι δική μου ιδέα Η δική μου ιδέα για το Σύμπαν είναι ότι είναι δική μου ιδέα. Η νύχτα δεν έρχεται από τα μάτια μου, Η δική μου ιδέα για τη νύχτα είναι ότι έρχεται απ’ τα μάτια μου. Ανεξάρτητα απ’ ό,τι πιστεύω και τις σκέψεις που κάνω Η νύχτα έρχεται αμείλικτα Και η λάμψη των άστρων υπάρχει σαν να ‘χε υπόσταση.
O Universo não é uma Idéia Minha
O universo não é uma idéia minha. A minha idéia do Universo é que é uma idéia minha. A noite não anoitece pelos meus olhos, A minha idéia da noite é que anoitece por meus olhos. Fora de eu pensar e de haver quaisquer pensamentos A noite anoitece concretamente E o fulgor das estrelas existe como se tivesse peso.
Por olores de perfumes baratos
Por tantas mujeres con risa burlona
Por lagrimas que perdieron su sabor
Por noches llenas de soledad
En las que mis manos acariciaron mi cuerpo
Mi cuerpo lloraba
Por el tiempo que no volvera
Perdono, solo para ti
Perdono, solo por tu bien
Perdono, aunque no me lo pediste
Por la compasion del alluido del lobo
Por los momentos de piedad del viento
Del viento que me acaricio
Por los rayos de mi amor ardiente
Que cegaron mis ojos y me hicieron tu sombra
Y por no escuchar el lobo que me mando a irme
Perdono, solo para mi
Perdono, solo por mi bien
Perdono, a pesar que ya estas lejos
I FORGIVE
For the smells of cheap perfumes
For many women with their mocking laugh
For the tears that lost their taste
For nights full of loneliness
In the ones when my hands caressed my body
My body was crying
For the time that won't come back
I forgive, only for you
I forgive, only for your own good
I forgive, even if you don't ask me
For the howl of compassion of the wolf
For the moments of mercy of the wind
That cherished me
For the rays of my burning love
That blinded my eyes and make me your shadow
And for hadn't listened the wolf that commanded me to go
I forgive, only for me
I forgive, only for my own good
I forgive, despite what is in the future
Τι περίμενες;
Πως στο γυρισμό σου θα πατούσες
δάφνες στο πλακόστρωτο;..
Έχει περάσει καιρός πια.
Το άσπρο τραπεζομάντηλο
είναι χωμένο βαθιά στο συρτάρι.
Τα γλυκά εδέσματα
που αναπολείς
δεν υπάρχουν στο τραπέζι.
Ούτε το βάζο με τα λουλούδια.
Μαράθηκε η αγριοτριανταφυλλιά.
Στα σεντόνια σου κοιμάται
ένας γερασμένος ζητιάνος
και στο ζεστό κασμιρένιο σου παλτό
κρύες μέρες ξαποσταίνουν.
Στο παλιό σερβάν κάποιες αντίκες
αναπολούν περασμένα χρόνια
και οι κορνίζες έχασαν
την ασημένια τους αίγλη.
Τα χαλιά που ζέσταιναν
τα γυμνά σου πόδια
σωριάστηκαν πίσω από τον καναπέ
σαν φθινοπωρινά φύλλα.
Το κουδούνι έχασε τη λαλιά του,
το τρίξιμο της πόρτας
αναγγέλλει τον ερχομό του αγέρα,
κι εσύ ούτε ανάμνηση δεν είσαι πια.
Σε έσβησε ο χρόνος στο διάβα του,
σαν το κύμα
που σβήνει τα χνάρια στην άμμο.
Αλήθεια, τι περίμενες;..
Θα ‘ναι ξημέρωμα
όταν ο έρωτας
δε θα μας εύρη πια μαζί.
Εσύ σε νιότης μάτια
-ακύμαντα γαλάζια-
θα υψώνεις τα πανιά.
Κι εγώ στη μοναξιά μου
το λόγο θα ξορκίζω
-χειρόγραφα ευαγγέλια-
θα ρίχνω στην πυρά.
Κατάλευκη σα χιόνι
ανάμεσά μας μόνη
θα ηχεί η σιωπή.
Η θέαση του κόσμου
μονότονα κοινή:
Ο ουρανός που σκέπει,
ο δείχτης στο ρολόι,
το κοίλο της σελήνης,
ο καβαλάρης χρόνος
-ως άλλος Ροσινάντε-
ιπποτικά θα σκύβει.
-Πώς πάλιωσε η στολή;
Ολόγυρα η φύση
ασάλευτη θα βλέπει
του κόσμου τα «μικρά».
Ένας σκληρός Απρίλης
αμνήμονος θα πίνει
τα δάκρυα σα νέκταρ
αστόχαστος θα συγκερνά.
Με βλέμμα ηττημένο
το νήμα θα τραβήξω
τα μάτια μου σαν κλείσω
μονάχα, σιωπηλά.
