ΣΑΝ ΕΡΗΜΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ (Του Ιωάννη Δαύρου)
Εκεί που κάποτε
πηγαινοέρχονταν τα τρένα
κι' η ζωή ξεχείλιζε
σαν δροσερό νερό
σε γάργαρο ρυάκι,
τώρα μιά ερημιά ατέλειωτη βαραίνει...
Τίποτα το τοπίο δεν ταράσσει
που λες και κόλησε σε άλλη εποχή...
Όπως κι' οι όμορφες μνήμες...
Και μόνο εγώ,
μοναχικός διαβάτης
περιπλανιέμαι
στις χορταριασμένες ράγες,
αναζητώντας τα όνειρα
που κόλησαν κι' αυτά στο χρόνο...
