Η ΝΟΣΤΙΜΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ)

Η ΝΟΣΤΙΜΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

(Ανέκδοτο έργο του Δ. Λιαντίνη)

Όλοι ταξιδεύουμε με το τσούρμο του Οδυσσέα. Το καράβι μας τραβά στους ανοιχτούς ορίζοντες του χρόνου. Σήμερα γλιστράμε πλησίστιοι με το ζέφυρο και με τους ετησίες. Αύριο ένας αιφνίδιος θρακιάς σηκώνεται από τα βουνά και το σύννεφο, και μας κατεβάζει ξυλάρμενους στην κοιλιά της καταιγίδας.

Ταξιδεύουμε στον πλόα του χρόνου με κόντρα τα κύματα και με τους ανέμους πειρατές. Και μπροστά μας καρτεράνε τα τέρατα και τα ξένα. Ο φόβος και οι καλές ελπίδες υφαίνουν το ρούχο της εμπειρίας μας στον αργαλειό του αγνώστου. Μας μαγνητίζει το ανείδωτο, και το ανείδωτο μας απειλεί. Παίζει μαζί μας και γελά το ναι και το όχι.

Θαμπά, πέρα από την αλισάχνη του πέλαγου ξαπλώνεται εκείνο το ακρωτήρι. Οι άνεμοι ταράζουν το πέτρινο σώμα του. Και η γλώσσα της θάλασσας γλείφει τις εξοχές και τα σκληρά άκρα.

Πίσω από το ανάσκελο μπόι του το μακρύ η τρίαινα του Ποσειδώνα αγριαίνει και κατακρούει τον πόντο. Εκεί έχει το νησί της η Κίρκη. Η Κίρκη περιμένει τους ναυτικούς με τα μάγια και τις βαθιές γητειές. Έτσι που περιμένει ο έρωτας τους νέους στη στροφή της ηλικίας τους. Και ο έρωτας πολλές φορές τρελαίνει τον άνθρωπο. Και τον κάνει να ξεχνά. Σπίτι, πατρίδα, ταξίδι, σκοπό, όλα τα ξεχνά ο ερωτευμένος. Βουλιάζει στο νέο του σύμπαν. Σαν το φωτόνιο πηδά σε άλλη στοιβάδα ζωής. Τότε στα μάτια των ανθρώπων που λογικεύουνται και νυστάζουν, στα μάτια δηλαδή των πολλών, ο ερωτευμένος φαντάζει γυρίνος και χοιρίδιο και ιππουρίδα. Σα βαλαντώσει ο έρωτας, μεταμορφώνει κιόλας.

Ταχιά η σχεδία του βίου μας παραπλέει εκείνα τ’ ακρογιάλια και τους μικρούς κάβους. Και ξαφνικά αντικρύζουμε τους Κίκονες. Και λίγο πιο πέρα, στη ροβόλα της θαλασσινής λαγκαδιάς, καρτερούν οι Λαιστρυγόνες. Ονόματα με ήχο αλλοίθωρο και στρεβλό. Όπως στρεβλό είναι και το μπλέξιμο των ανθρώπων με τις κακοτυχιές, τις αρρώστιες, τους σκοτωμούς. Στους Κίκονες και στους Λαιστρυγόνες μας απαντούν και μας παλεύουνε οι δικαστάδες και οι αφορεστάδες, οι ξενιτεμοί, οι χωροφύλακες, τα σανατόρια, οι σπετσιέρηδες και τα γραφεία κηδειών «Ο Μυστράς» και «Ο Λάζαρος». Και ακόμη τούτα τα τέρατα και τα καννιμπαλικά είναι η στέγνια και η ανεβροχιά, οι σιτοδείες και οι σεισμοί. Οι επιληπτικοί σεισμοί που ξεσηκώνουν τα σπίτια να σκοτώνουν τους ανθρώπους που τα χτίσανε.

Μακρυά, ακόμη πιο μακρυά, ξεχωρίζουμε εκείνη την κουκκίδα στου ματιού την άκρη. Εκεί είναι το νησί με τα ιερά ζώα του ήλιου Απόλλωνα. Τρακόσια εξήντα και πέντε γελάδια. Το καθένα και μια μέρα του ήλιου που ζητά να την ζούμε με κλιτότητα και με τάξη.

Γιατί η κάθε μέρα μας δεν είναι αναβλητή, ούτε ανταλλάξιμη. Και δεν γνωρίζει πίσω όταν περάσει. Δεν ημπορούμε να σπαταλάμε το έχει της ανόητα και στο βρόντο. Απαγορεύεται να τα σφάξεις τα γελάδια του ήλιου.

Αύριο βέβαια θα ποντίσουν στο μικρό λιμανάκι του νησιού οι λογής ασεβείς. Καιροσκόποι, νεόπλουτοι, τυμβωρύχοι, κληρονόμοι τεράστιοι που δεν το περίμεναν, οι τυχεροί στο λότο. Και ακόμη οι φιλόδοξοι, οι μωροί, οι αριβίστες, οι κλέφτες. Και όσοι τους πόρεψε η τυφλή τύχη και καζάντισαν χαράμι.

Αυτοί θα τα σφάξουν τα γελάδια του Ήλιου. Θα αδειάσουν την ύπαρξη από το νόημά της. Και θα πεθάνουν χωρίς να ζήσουν. Χωρίς της ζωής τη νοστίμια και χωρίς του καλού τέλους το νόστο.

         
                               Πηγή: http://educandus.forumotion.com/t847-topic

ΣΚΟΤΩΝΩ (Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ)

ΣΚΟΤΩΝΩ (Τραγούδι του Νίκου Οικονομόπουλου σε στίχους Ελένης Γιαννατσούλια και μουσική Πάνου Καπίρη)

Σκοτώνω εικόνες σ απόμερα στενά
και κεντρικά που βήματα μετρούσαμε κοινά
και έψαχναν οι φόβοι για κρυψώνες.
Σκοτώνω τις ώρες που βλέπαμε τα ίδια στη ζωή
κοιμόμασταν , ξυπνούσαμε μαζί
και ευθείες ήταν τόσες ανηφόρες.
Σκοτώνω όνειρα και όρκους του για πάντα
για πόσα τίποτα έκανα τα πάντα.

Και σκοτώνω και φεγγάρια που τα μάτια σου θυμίζουν
έχει ο κόσμος και ζευγάρια που ποτέ τους δεν χωρίζουν.
Σ αγαπώ ως το τέρμα είπες το θυμάμαι και βουρκώνω
στήνω απέναντι τις λύπες και με πείσμα τις σκοτώνω.
Για να ζήσω σε σκοτώνω.

Σκοτώνω εικόνες Συντάγματος πλατεία δεξιά
που καίγαμε αγκαλιά τη μοναξιά
και σκόρπιζες τη σταχτη στους χειμώνες.
Σκοτώνω το ψέμα την πρώτη μας στα αστέρια εκδρομή
θα ζούσαμε αιώνια εκεί μα διάλεξες στο τέλος όχι εμένα.
Σκοτώνω όνειρα και όρκους του για πάντα
για πόσα τίποτα έκανα τα πάντα.


Δείτε το βίντεο.

ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ (Κ.ΜΑΡΤΑΚΗΣ-Ν.ΓΕΡΜΑΝΟΥ-Κ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ)

ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ (Τραγούδι του Κώστα Μαρτάκη σε στίχους Ν. Γερμανού)

Κι αν σ' έχω απόψε αγκαλιά
είσαι χιλιόμετρα μακριά
το κινητό σου κρυφοκοιτάζεις
και μου παγώνεις την καρδιά

Πονάει διπλά η μοναξιά
όταν τη ζεις με συντροφιά
μα λένε εκείνη που θα αγαπήσει
ας την ελεύθερη απλά

Εγώ θα φύγω μόλις κοιμηθείς
δεν θα προλάβεις χάλια να με δεις
χίλια κομμάτια να κοπώ
και από πάνω να σταθείς σαν νικητής

Εγώ θα φύγω πριν με βαρεθείς
και όταν με χάσεις τότε θα με βρεις
θα καταλάβεις πως εγώ
είμαι το άλλο σου μισό
και τι θα πεις...

Κοιτάς αλλού και νευρικά
πιάνεις το χέρι μου σιγά
και κουρασμένη θα πεις πως είσαι
για να αποφύγεις δράματα

Πονάει διπλά η μοναξιά
όταν τη ζεις με συντροφιά
μα λένε εκείνη που θα αγαπήσει
ας την ελεύθερη απλά

Εγώ θα φύγω μόλις κοιμηθείς
δεν θα προλάβεις χάλια να με δεις
χίλια κομμάτια να κοπώ
και από πάνω να σταθείς σαν νικητής

Εγώ θα φύγω πριν με βαρεθείς
και όταν με χάσεις τότε θα με βρεις
θα καταλάβεις πως εγώ
είμαι το άλλο σου μισό
και τι θα πεις...


Δείτε το βίντεο.
 

ΠΑΤΡΙΔΑ (ΟΥΑΡΣΑΝ ΣΑΪΡ)

ΠΑΤΡΙΔΑ (Της Ουαρσαν Σαϊρ*)

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.
πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
κανένας δε σέρνεται
κάτω από φράχτες
κανένας δε θέλει να τον δέρνουν
να τον λυπούνται
κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων
ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα σου πονούσε
ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη
από μια πόλη που φλέγεται
και ένας δεσμοφύλακας το βράδι
είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό
γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου
κανένας δε θα το μπορούσε
κανένας δε θα το άντεχε
κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό
για να ακούσει τα:
γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι
πρόσφυγες
βρομομετανάστες
ζητιάνοι ασύλου
που ρουφάτε τη χώρα μας
αράπηδες με τα χέρια απλωμένα
μυρίζετε περίεργα
απολίτιστοι
κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε
να κάνετε και τη δική μας
πώς δε δίνουμε σημασία
στα λόγια
στα άγρια βλέμματα
ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά
από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού
ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά
από δεκατέσσερις άντρες
ανάμεσα στα πόδια σου
ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο
να καταπιείς
από τα χαλίκια
από τα κόκαλα
από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.
θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,
αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου
και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα
εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές
εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα
να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου
να συρθείς στην έρημο
να κολυμπήσεις ωκεανούς
να πνιγείς
να σωθείς
να πεινάσεις
να εκλιπαρήσεις
να ξεχάσεις την υπερηφάνεια
η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι
μια ιδρωμένη φωνή στο αυτή σου
που λέει
φύγε,
τρέξε μακριά μου τώρα
δεν ξέρω τι έχω γίνει
αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού
θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ.


(*Η Ουαρσαν Σαϊρ είναι μία προσφυγοπούλα από την Κένυα)

ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ (Ι. ΔΑΥΡΟΣ)

ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ

(Του Ιωάννη Δαύρου)

Υπάρχουν στιγμές
που κάποιοι δέσμιοι
στου κόσμου αυτού
τη φυλακή,
σε πεταλούδες άπειρες
εξαϋλώνονται
και στ' ατέλειωτα πεδία
της άπειρης ενότητας,
τ' άνθη ψυχών φιλούν
και με γύρι ουσίας
τις φθαρτές υπάρξεις
γονιμοποιούν,
αιώνιους καρπούς
το Σύμπαν να δίνει...

ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ (ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ Ν. ΒΕΡΤΗ)

ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ (Τραγούδι των Ν. Βέρτη-Γ. Τσοπάνη)

Κρυμμένα μέσα μου βαθιά
αισθήματα πολλά
ποτέ δε τόλμησα να πω
τι νιώθω, τι αισθάνομαι
να βρω μια λύση προσπαθώ
να αντέξει η καρδιά
να μη λυγίσω δε σε δω
μπροστά σου να μη χάνομαι

Κοντά σου έμαθα να ζω
κοντά σου να ανασαίνω
αν θα σε χάσω θα χαθώ
είσαι στη μοναξιά μου
η μόνη συντροφιά μου
συ’ μου μαθες να αγαπώ
είσαι τα όνειρά μου
ήρθε η παρηγοριά μου
κοντά σου έμαθα να ζω

Δεν έχει νόημα να ζω
χωρίς να σάγαπώ
μπορεί ποτέ να μη στο πω
μπορεί να το αρνήθικα
μου φτάνει δίπλα σου να ζω
σαν όνειρο κρυφό
ποτέ δεν είπα σ' αγαπώ
να μη χαθείς φοβήθηκα

Κοντά σου έμαθα να ζω
κοντά σου να ανασαίνω
αν θα σε χάσω θα χαθώ
είσαι στη μοναξιά μου
η μόνη συντροφιά μου
συ’ μου μαθες να αγαπώ
είσαι τα όνειρά μου
ήρθε η παρηγοριά μου
κοντά σου έμαθα να ζω

Μα δε ξέρω που θα βγει
κι αν έχω αντοχή
με καρδιά μιση
πως να κλείσει η πληγή
να μην αιμοραγεί

Κοντά σου έμαθα να ζω
κοντά σου να ανασαίνω
αν θα σε χάσω θα χαθώ
είσαι στη μοναξιά μου
η μόνη συντροφιά μου
συ’ μου μαθες να αγαπώ
είσαι τα όνειρά μου
ήρθε η παρηγοριά μου
κοντά σου έμαθα να ζω


Δείτε το παρακάτω σχετικό βίντεο.

 

ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΤΟΚΑ-ΝΕΟΦΥΤΙΔΗ)

Στην λεωφόρο της αγάπης

Στη λεωφόρο της αγάπης που με μεθάς
πριν το τέλος, πριν το τέλος
μια στιγμή να σταματήσεις.
Ό,τι πήρες κι ό,τι έδωσες στον έρωτα
δίχως φόβο και ντροπή να το μετρήσεις.

Θα χαμηλώνουνε τα φώτα στη σκηνή
και μια ορχήστρα θα σου παίζει το φινάλε
όταν θα σβήνεις μ' ένα δάκρυ στη σιωπή
δικέ μου έρωτα, δικέ μου έρωτα μεγάλε.

Στη λεωφόρο της αγάπης που με μεθας,
τόσοι άνθρωποι,τόσοι άνθρωποι
στον έρωτα χαμένοι.
Έτσι είναι όλα ψεύτικα σαν όνειρο
δεν υπάρχει, δεν υπάρχει η αγάπη
ευτυχισμένη....

Θα χαμηλώνουνε τα φώτα στη σκηνή
και μια ορχήστρα θα σου παίζει το φινάλε
όταν θα σβήνεις μ' ένα δάκρυ στη σιωπή
δικέ μου έρωτα, δικέ μου έρωτα μεγάλε.


Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.

ΣΑΝ ΕΡΗΜΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ (Ι. ΔΑΥΡΟΣ)

ΣΑΝ ΕΡΗΜΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ (Του Ιωάννη Δαύρου)

Εκεί που κάποτε
πηγαινοέρχονταν τα τρένα
κι' η ζωή ξεχείλιζε
σαν δροσερό νερό
σε γάργαρο ρυάκι,
τώρα μιά ερημιά ατέλειωτη βαραίνει...
Τίποτα το τοπίο δεν ταράσσει
που λες και κόλησε σε άλλη εποχή...
Όπως κι' οι όμορφες μνήμες...
Και μόνο εγώ,
μοναχικός διαβάτης
περιπλανιέμαι
στις χορταριασμένες ράγες,
αναζητώντας τα όνειρα
που κόλησαν κι' αυτά στο χρόνο...

ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ (ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ Κ. ΧΑΤΖΗ)

ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ (Τραγούδι του Κώστα Χατζή)

Στο Διεθνές το Μαγαζί πήγαν παρέα δυο χαζοί
και λέγαν τα δικά τους
Λέγαν για τους πολιτικούς πως μοιάζουν σαν τους ποντικούς
που τρώνε τα παιδιά τους.
Στο Διεθνές το Μαγαζί μονολογούσαν οι χαζοί
για της ζωής το κρίμα
πως ειν’ ντροπή πως ειν’ ντροπή όλου του κόσμου οι σοφοί
να πουληθούν στο χρήμα.

Και ένας νέος μοναχός αφουγκραζόταν σκεφτικός
παράμερα πιο πέρα
κι έλεγε να ‘τανε χαζοί όλοι οι άνθρωποι στη γη
θα βλέπαμε άσπρη μέρα.

Στο Διεθνές το Μαγαζί γίνανε φέσι οι χαζοί
κι ελέγανε πως φτάνει
πως κάθε πόλεμο στη γη τον κάνουν οι λαθρέμποροι
και οι βιομηχάνοι.

Στο Διεθνές το Μαγαζί μιλούσανε οι δυο χαζοί
γι αγάπη και ειρήνη
κι όμως οι άσοφοι σοφοί αφήνουν νηστικούς στη γη
και πάνε στη σελήνη.

Και ένας νέος μοναχός...

Στο Διεθνές το Μαγαζί γελούσανε οι δυο χαζοί
ελέγανε αστεία.
Λέγαν πως ψέμα αν θες να πεις αν θέλεις να γελά κανείς
λέγε Δημοκρατία.

Στο Διεθνές το Μαγαζί αφού τα ήπιαν οι χαζοί
τα είπαν κι ένα χέρι
λέγαν πως θα ‘ρθει η στιγμή να αγκαλιαστεί όλη η γη
με τ’ άσπρο περιστέρι.

Και ένας νέος μοναχός...


Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο.

 

ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙΣ Τ' ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ (Μ. ΘΟΔΩΡΑΚΗΣ-Ν. ΓΚΑΤΣΟΣ)

ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙΣ Τ' ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ (Τραγούδι των Μ. Θοδωράκη, Ν. Γκάτσου)

Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά

Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθεις
μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς

τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά...

Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθεις
μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς.


IF YOU REMEMBER MY DREAM
Sleep in my arms, tonight, like a star
there's no hope left in this world
now that the night stings your body with kisses
count the pain and leave me alone in the desert

If you remember my dream
I am waiting for you to appear
with a song of the road to appear in my dream
in the summer, when the star shines, to be dressed with light

now that the night stings your body with kisses
count the pain and leave me alone in the desert

If you remember my dream
I am waiting for you to appear
with a song of the road to appear in my dream
in the summer, when the star shines, to be dressed with light


SI TU TE RAPELLES MON REVE
Dors-toi comme d'étoile
ce soir à ma caresse de nouveau
Il ne reste aucun espoir dans le monde
maintenant comme la nuit tricote votre corps avec des baisers
compte le pain et laisse moi seule dans le désert

Si tu te rappelles mon rêve
je t'attends de venir
chantant par la rue que tu viennes, mon rêve
pendant l'été comme l'étoile brille que tu t'habbilles avec de lumière


Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.

 

ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ... (ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ Σ. ΞΑΡΧΑΚΟΥ - Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ)

ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ (Τραγούδι των Σ. Ξαρχάκου-Μ. Μερκούρη. Στίχοι: Β. Γκούφας)

Στα μάτια παίζει τ’ άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ’ όνειρο της γης,
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί.

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς,
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί.

Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί
θα φύγεις ξένε, άσπρα τα πανιά
παραμονεύει η λησμονιά.

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς,
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί.


 Δείτε τα παρακάτω σχετικά βίντεο.

---

ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ... (Β. ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ)

ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ... (Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗ)

Την Αρκαδία μου ζητάς,
εκεί που έκανα τα πρώτα μου ξενύχτια·
από κείνα τα χωριά ξεκίνησα
γδυτός κι ελεύθερος.
Το Ερεχθείο μου ζητάς, τον Παρθενώνα
εκεί που έμαθα τη γλώσσα μου,
αυτά που με ιδρώτα εχτισα και αίμα, ελεύθερος ή σκλάβος.
Την Ολυμπία μου ζητάς
εκεί που στεφανώθηκα σε αγώνα έντιμο και τίμιο
κι οι ιαχές ακούστηκαν ως τη γλυκειά πατρίδα.
Το Μεσολόγγι μου ζητάς,
να προδώσω αυτούς που τη ζωή τους ξόδεψαν
στην έξοδο απ’ τό θάνατο προς την ελευθερία.
Την Πίνδο μου ζητάς
εκεί που περπατήσαν στης αντίστασης τα χνάρια
γενναίες ηπειρώτισσες, αντάρτες παλληκάρια.
Τα πάντα μου ζητάς·
δέ θα σου δώσω τίποτα
και με τις αλυσίδες που κρατάς να με αλυσοδέσεις
θα σε κρεμάσω απ’ τόν ιστό της σβάστικας που έστησες
στης Τεγέας την ακρόπολη.

ΣΚΑΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (Τραγούδι των "LED ZEPPELIN")

ΣΚΑΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (Τραγούδι των "LED ZEPPELIN")

Υπάρχει μια κυρία που είναι σίγουρη,
πως ότι λάμπει είναι χρυσός.
Και αυτή αγοράζει μία σκάλα για τον ουρανό.
Όταν φτάνει εκεί ξέρει,
εάν τα καταστήματα είναι όλα κλειστά.
Με μια λέξη μπορεί να πάρει αυτό για το οποίο ήρθε.
Ooh, ooh, και αγοράζει μία σκάλα για τον ουρανό.
Υπάρχει ένα σημάδι στον τοίχο, αλλά θέλει να είναι σίγουρη,
επειδή όπως ξέρετε μερικές φορές οι λέξεις έχουν δύο έννοιες.
Σε ένα δέντρο δίπλα από το ρυάκι,
υπάρχει ένα πουλί που τραγουδά.
Μερικές φορές όλες οι σκέψεις μας είναι δοσμένες λάθος.
Ooh, αυτό με κάνει να αναρωτηθώ.
Ooh, αυτό με κάνει πραγματικά να αναρωτηθώ.
Υπάρχει ένα αίσθημα που παίρνω, όταν κοιτάζω προς στη δύση.
Και το πνεύμα μου φωνάζει για αναχώρηση.
Στις σκέψεις μου έχω δει δαχτυλίδια καπνού μέσα από δέντρα.
Και οι φωνές εκείνων που μόνιμα κοιτάνε.
Ooh, αυτό με κάνει να αναρωτηθώ.
Ooh, αυτό με κάνει πραγματικά να αναρωτηθώ.
Και ψιθυρίζεται ότι σύντομα, εάν όλοι συντονιστούμε,
ο αυλητής θα μας οδηγήσει στην αιτία.
Και μια νέα ημέρα θα ξημερώσει,
για εκείνους που έκαναν υπομονή.
Και τα δάση θα αντηχήσουν με το γέλιο.
Εάν υπάρχει αναταραχή στο διαχωριστικό φράχτη σας,
μην ανησυχήσετε τώρα.
Είναι απλώς μία καθαρή πηγή για την βασίλισσα του Μαίου.
Ναι, υπάρχουν δύο πορείες που μπορείτε να πάτε,
αλλά στο πέρασμα του χρόνου.
Υπάρχει χρόνος να αλλάξετε τον δρόμο που έχετε πάρει.
Και με κάνει να αναρωτηθώ.
Το κεφάλι σας βουίζει χωρίς σταματημό.
Σε περίπτωση που δεν ξέρετε,
ο αυλητής σε καλεί να ενωθείς μαζί του.
Αγαπητή κυρία, μπορείς να ακούσεις τον αέρα να φυσά.
Και ήξερες, ότι η σκάλα σας βρίσκεται στον αέρα που ψιθυρίζει.
Και καθώς κατεβαίνουνε το δρόμο σαν άνεμος,
οι σκιές μας ψηλότερες από την ψυχή μας.
Εκεί περπατά μια κυρία που όλοι ξέρουμε.
Η οποία λάμπει άσπρο φως και θέλει να δείξει,
πώς τα πάντα ακόμη αλλάζουν σε χρυσό.
Και εάν ακούσετε πολύ προσεχτικά,
ο τόνος θα έρθει και σε σας επιτέλους.
Όταν όλα είναι ένα και ένα είναι όλα,
να είσαι βράχος και να μη κυλάς.
Και αυτή αγοράζει μία σκάλα για τον ουρανό.

STAIRWAY TO HEAVEN 

Theres a lady whos sure All that glitters is gold And shes buying a stairway to heaven. When she gets there she knows If the stores are all closed With a word she can get what she came for. Ooh, ooh, and shes buying a stairway to heaven. Theres a sign on the wall But she wants to be sure cause you know sometimes words have two meanings. In a tree by the brook Theres a songbird who sings, Sometimes all of our thoughts are misgiven. Ooh, it makes me wonder, Ooh, it makes me wonder. Theres a feeling I get When I look to the west, And my spirit is crying for leaving. In my thoughts I have seen Rings of smoke through the trees, And the voices of those who standing looking. Ooh, it makes me wonder, Ooh, it really makes me wonder. And its whispered that soon If we all call the tune Then the piper will lead us to reason. And a new day will dawn For those who stand long And the forests will echo with laughter. If theres a bustle in your hedgerow Dont be alarmed now, Its just a spring clean for the may queen. Yes, there are two paths you can go by But in the long run Theres still time to change the road youre on. And it makes me wonder. Your head is humming and it wont go In case you dont know, The pipers calling you to join him, Dear lady, can you hear the wind blow, And did you know Your stairway lies on the whispering wind. And as we wind on down the road Our shadows taller than our soul. There walks a lady we all know Who shines white light and wants to show How everything still turns to gold. And if you listen very hard The tune will come to you at last. When all are one and one is all To be a rock and not to roll. And shes buying a stairway to heaven.

Δείτε τα παρακάτω σχετικά βίντεο.

 

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ (Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ)

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ (Του Κωνσταντίνου Καβάφη)

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και...
δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες•
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια•
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα•
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα•
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.


Δείτε το παρακάτω σχετικό βίντεο.

 

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ (Γ.ΡΙΤΣΟΣ)

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ (Του Γιάννη Ρίτσου)

Κείνος ο περβολάρης. Το τραγούδι απόμακρα, πάνου απ' τις σκηνές. Σπιθίζει η θάλασσα. Μέσα στα δίχτυα σπαρταρούν τα ψάρια, αστράφτουν. Ο άγιος μόχτος. Είναι μια δυνατή σιωπή μέσα στο βράδυ. Αντίκρυ ανάψανε τα φώτα. Ρίχνουμε και μείς τα δίχτυα της ψυχής μας μέσα στον ουρανό, μέσα στη θάλασσα, μέσα στον κόσμο. Να πιάσουμε ένα αστέρι, μια φωνή, κάποιο τραγούδι. Κάτι να δώσουμε και μείς, κάτι να πάρουμε. Ο φάκελος της μέρας κολλημένος. Μια απλή διεύθυνση: Στους ανθρώπους. Όχι. Στ' αδέρφια μας. Θα ξεδιπλώσουν τη θάλασσα. Θα διαβάσουν. Πώς φέγγουνε τα μάτια τους. Χαμογελάνε. Ένα χαμόγελο δικό μας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ... (Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ... (Του Νίκου Καζαντζάκη)

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία
και ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

ΖΩΗ (Χ. ΒΕΛΗΣΣΑΡΙΟΥ)

ΖΩΗ Της Χρύσας Βελησσαρίου)

Τρέχεις πίσω από κάτι που πέθανε. Αναλώνεσαι να μιλάς για χαμένα συναισθήματα. Χαμένα; Όχι ακριβώς, ματαιωμένα. Θλίβεσαι. Μελαγχολείς. Δεν βρίσκεις αρκετά λες κίνητρα να ζήσεις. Βλάπτεις καθημερινά τον εαυτό σου. Γδέρνεις τα πνευμόνια και τους βρόγχους σου με καπνό, καταπίνεις ό,τι σκότος γύρω σου βρεις πρόσφορο, υλικό ή πνευματικό, αγνοείς τα όνειρα, καταναλώνοντας τον δικαιωματικό χρόνο τους χωρίς ύπνο, τυραννιέσαι. 
Ζωή... Αχ, ζωή ατελείωτη ντόπα! Κρύβεται πίσω από κάθε φύλλο, πίσω από κάθε ηλιοβασίλεμα, στο κύμα που αφρίζει και σου χαϊδεύει τα πόδια, στη γάτα που χαϊδεύεται γουργουρίζοντας, κοιτώντας σε στα μάτια, στο νεαρό που επιμένει ότι τον έχεις κατακτήσει και σ' ονειρεύεται, στην αγάπη των παιδιών, σ' αυτή την ευφορία όταν, όποτε, περπατάς ανάμεσα στα δέντρα την άνοιξη, παρατηρείς τα ίχνη που αφήνουν τα γυμνά σου πόδια στην άμμο, ή ερωτεύεσαι το πρώτο τριαντάφυλλο. 
Αντιφάσεις, συναρπαστικές αντιφάσεις, εναλλαγές. Μέχρι ένα τέλος ανέλπιστο, όπου όλα ξάφνου σβήνουν, σαν να μην υπήρξαν, όπως σβήνει σιγά το φως απ' την ταινία, στη σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα, το ίδιο για όλους. Όταν το φως ξαναλάμψει, την επόμενη στιγμή, πια δε θα σ' αφορά. Ωστόσο ίσως κομμάτια σου, ίχνη σαν εκείνα πάνω στην άμμο, θα περιφέρονται γύρω, μέσα από εκείνους ή εκείνα που γέννησες, δημιούργησες ή σ' αγαπούν. Λόγια, συναισθήματα, εσύ κάτω απ' τα δέντρα, εκείνος με το βλέμμα ψηλά, ή γραμμένες πλέον ιστορίες σε χαρτιά, να συνθέτουν μικρά πρελούδια στο μυριόφωνο ψίθυρο του χρόνου. 
Ανθρωπότητα! Τι περίεργο και εύθραυστο λουλούδι, τι πολύχρωμη μοναχική και εφήμερη φούσκα στην αιωνιότητα του χωρόχρονου!

ΨΥΧΗ (Χ. ΓΚΙΜΠΡΑΝ)

ΨΥΧΗ (Του Χαλίλ Γκιμπράν)

 

Και ο Θεός δημιούργησε την ψυχή, πλάθοντάς την με ομορφιά. Της έδωσε την απαλότητα της πρωινής αύρας, το άρωμα των λουλουδιών, την ομορφιά του σεληνόφωτος.
Της έδωσε επίσης ένα ποτήρι χαράς και της είπε:
«Δε θα πιείς από αυτό το ποτήρι παρά μόνο όταν ξεχάσεις το παρελθόν και αποκηρύξεις το μέλλον».
Της έδωσε επίσης ένα ποτήρι θλίψης, λέγοντας:
«Πιές για να καταλάβεις το νόημα της χαράς».
Μετά ο Θεός έδωσε στην ψυχή αγάπη που θα χανόταν με τον πρώτο στεναγμό ικανοποίησης , και γλυκύτητα που θα χανόταν με την πρώτη λέξη αλαζονείας. Και έκανε ένα ουράνιο σημείο για να την οδηγεί στο δρόμο της αλήθειας.
Έβαλε στα βάθη της ένα μάτι που βλέπει το αόρατο. Δημιούργησε μέσα της μια φαντασία που κυλά σαν ποτάμι με φαντάσματα και κινούμενες μορφές. Την έντυσε με ενδύματα λαχτάρας υφασμένα από τους αγγέλους από το ουράνιο τόξο.
Κι' έβαλε επίσης μέσα της το σκοτάδι της σύγχυσης, που είναι η σκιά του φωτός. Και πήρε ο Θεός φωτιά από το καμίνι του θυμού, άνεμο που φυσά από την έρημο της άγνοιας, μάζεψε άμμο από την όχθη του εγωισμού, και σκόνη κάτω από τα πόδια των αιώνων.
Έτσι έφτιαξε τον άνθρωπο. Κι' έδωσε στον άνθρωπο δύναμη τυφλή που γίνεται φλόγα σε στιγμές τρελού πάθους και κοπάζει μπροστά στην επιθυμία. Του έδωσε ο Θεός ζωή που είναι η σκιά του θανάτου.
Και ο Θεός χαμογέλασε και έκλαψε, κι' ένιωσε μια αγάπη που δεν έχει όρια ούτε τέλος. Κι έτσι ένωσε τον άνθρωπο με την ψυχή του...

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΘΡΗΝΟΣ - DEADLOCK'S WAILING (Χ. ΒΕΛΗΣΣΑΡΙΟΥ)

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΘΡΗΝΟΣ - DEADLOCK'S WAILING (Της Χρύσας Βελησσαρίου)

(Για τις εκατοντάδες των πνιγμένων-και ακόμη-προσφύγων που προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα καταφεύγοντας για ασφάλεια στην Ευρώπη. Για αυτούς που δεν πνίγονται αρχίζει ένα άλλο μαρτύριο. Από το 2003, που άρχισε να εφαρμόζεται ο ευρωπαϊκός Κανονισμός 343/2003, που πολιτογραφήθηκε ως ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ, η Ελλάδα, αλλά κι η Ιταλία, μετατράπηκε σε μια τεράστια ανοιχτή φυλακή για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, οι οποίοι εγκλωβίζονται στη χώρα μας. Οι Διευθύνσεις Αλλοδαπών δίνουν πολιτικό άσυλο με το σταγονόμετρο, ενώ σύμφωνα με το ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ οι μετανάστες που εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα και συλλαμβάνονται στη συνέχεια σε άλλη χώρα της ΕΕ επαναπροωθούνται στην Ελλάδα, η οποία είναι υποχρεωμένη να τους δεχτεί. Έτσι, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες συσσωρεύονται στη χώρα μας, επιβιώνοντας στις γνωστές άθλιες συνθήκες.)

Ο νους μου σκοτίζεται
κι η καρδιά μου αιμορραγεί.
Δε θέλω να μιλώ, μόνο
τα μάτια μου απ'τις κόχες να βγουν
μ' ό,τι αντικρίζουν,
όντας σ' απόγνωση'
κι η πληγή στο στόμα μου ζέχνει,
μονολογώ σα μαγνητοταινία:
"Εγκλήματα-
εγκλήματα-
εγκλήματα-
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ!"
Με τα νύχια γδέρνω το πρόσωπο
και ξεριζώνω τα μαλλιά,
θρηνώ αρχαιοπρεπώς,
οφείλω να θρηνήσω
για εκείνους, που τρέφουν
τα σαρκοφάγα κοράλλια στην πύλη του χρόνου,
παίρνοντας τη θέση της αποδεκατισμένης φυλής μου,
που ξεβράστηκε σ' αφιλόξενες ακτές,
πριν έναν αιώνα,
γι' αμέτρητους αιώνες,
κυνηγημένη και σφαγιαζόμενη,
όλοι εμείς εδώ, γύρω απ' τη γούβα
στη Μέση της Γης, τη γεμάτη αίμα'
μα πιο πολύ για τη νεότητα,
για τα βρέφη, που θυσιάζονται ακόμα
στους αεί καπνίζοντες τσίκνα
βωμούς του θεού Μολώχ,
με την πρόφαση της αθανασίας...
Πάντα η ίδια σαπίλα,
πάντα οι ίδιες εμμονές κυριαρχίας
βρικολάκων, που μένονται
το ανθρώπινο γένος,
αφηνιασμένων απ' την ψευδαίσθηση
της ευδαιμονίας,
μεθυσμένων με κοχλάζον αίμα
σε ανίερα συμπόσια,
ανικανοποίητων, ακόρεστων
ανθρωποφάγων σχιζοφρενών.
Τι άλλο να κάνει κανείς,
δεμένος χειροπόδαρα,
παρά να τσιρίζει άπελπις
μαζί με τους πνιγμένους...;‬

DEADLOCK'S WAILING (Chr. Velissariou)
 

(Τo the hundreds of drowned -and still- refugees who are trying to cross the Mediterranian Sea resorting for safety to Europe.for the ones of them who survive starts then another martyrdom.Since 2003 the European Regulation 343/2003 took effect , was naturalized as Dublin II and Greece ( as also Italy) was turned into a giant open prison for migrants and refugees, who are trapped in our country. The Immigration Directorates give political asylum to very few, while according to the Dublin II, immigrants who entered illegally Greece and are arrested then in another EU country, are sent back to Greece, which is obliged to accept them. Thus, hundreds of thousands of migrants and refugees accumulate in our country, surviving in squalid conditions since it is impossible for us as a small and poor country to feed and host them all or give them work to earn their living.)

My mind clouds
and my heart bleeds.
I do not want to speak, only
my eyes are thrown out from their sockets
with what they see,
being in despair '
and the wound in my mouth festers
I soliloquize like to a tape:
"Crimes -
crimes -
crimes -
CRIMES!"
I hurt my face with my nails
and I uproo my hair,
I mourn archaically,
It is my duty to grieve
for those who are nourishing
the carnivorous corals at the gate of the time,
taking the place of my decimated race,
which was washed up in inhospitable shores,
a century ago,
for countless centuries,
chased and slaughtered,
all of us here, around this pit
in the " Middle of the Terrains ", which is filled with blood'
but most for all the youth,
for the infants, who are still sacrificed
on the eternally smelling burnt flesh
altars of the god Moloch,
under the pretext of immortality ...
Always the same rottenness,
always the same obsessions of sovereignty
of the vampires, who are fed from
the human race,
the runaway ones into the illusion
of bliss,
the intoxicated ones by bubbling blood
in unholy symposia,
those unsatisfied, unsaturated
cannibalistic schizophrenics ones.
What else can a simple man do,
since tied hand and foot,
than scream in hopelessness
together with the ones who are drowning...?

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ (Ν. ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ)

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ (Του Νίκου Χουλιαρά)

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.
Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.
Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.
Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».
Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.
Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΓΚΙΝΤΕΡ ΓΚΡΑΣ - NOBEL 1999)

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ 

(Του ΓΚΙΝΤΕΡ ΓΚΡΑΣ, Γερμανού συγγραφέα και ποιητή, που είχε ταχθεί με το μέρος της Ελλάδας των μνημονίων και πέθανε σήμερα σε ηλικία 87 ετών)

Είσαι ένα βήμα πριν το χάος, μια και δεν ανταποκρίθηκες στις αγορές,
είσαι μακριά απ’ τη χώρα, που κάποτε σου δάνεισε το λίκνο.
 

Ό,τι με την ψυχή ζητούσες και νόμιζες πως είχες βρει
τώρα το εξοβελίζεις, για σκουπίδι το περνάς.

Ολόγυμνη σαν οφειλέτης διαπομπεύεται, υποφέρει η χώρα εκείνη
που έλεγες και ξανάλεγες πως χάρη της χρωστάς.

Στη φτώχια καταδικασμένος τόπος, τόπος που ο πλούτος του
στολίζει τώρα τα μουσεία: λάφυρα που φυλάς Εσύ.

Κείνοι που χίμηξαν με τα όπλα στη χώρα την ευλογημένη με νησιά
στολή φορούσαν κι είχαν τον Χέλντερλιν κρυμμένο στο γυλιό.

Καμιά ανοχή πια γι’ αυτή τη χώρα, κι ας ανεχόσουν κάποτε
σαν σύμμαχους στο σβέρκο της τους κολονέλους.

Χώρα που ζει πια δίχως δίκιο, με τη δύναμη αυτών που έχουν πάντα δίκιο
να της σφίγγει κάθε μέρα το ζωνάρι πιο σφιχτά.

Κι όμως απείθαρχη η Αντιγόνη μαυροφορεί, σ’ όλη τη χώρα
πενθοφορεί ο λαός της που κάποτε σε είχε φιλέψει, σε είχε δεχθεί.

Μα η κουστωδία του Κροίσου έχει στοιβάξει έξω απ’ τη χώρα,
στα δικά σου θησαυροφυλάκια, τα αστραφτερά μαλάματα.

Πιες, επιτέλους, πιες, αναβοούν των επιτρόπων οι χειροκροτητές,
μα ο Σωκράτης οργίλος σου γυρνά γεμάτο πίσω το ποτήρι.

Εν χορώ θα ρίξουν οι θεοί κατάρα σ’ ότι σου ανήκει,
μια κι είναι βούλησή σου τον Όλυμπό τους να πουλήσεις .

Ανούσια πια θα μαραζώσεις δίχως τη χώρα,
που το δικό της πνεύμα σε επινόησε, Ευρώπη.

                                                                         (απόδοση στα ελληνικά: Σπύρος Μοσκόβου)

ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ... (A. MACHADO)

ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ... (του ANTONIO MACHADO)

Όλα περνούν κι όλα μένουν,
αλλά δικό μας είναι το να περνάμε
να περνάμε κάνοντας δρόμους,
δρόμους πάνω στη θάλασσα.
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα,
ούτε ν’ αφήσω στη μνήμη
των ανθρώπων το τραγούδι μου.
Εγώ αγαπώ τους ανεπαίσθητους κόσμους,
τους αβαρείς και αβρούς,
σαν σαπουνόφουσκες.
Μ’ αρέσει να τους βλέπω να ζωγραφίζονται
από ήλιο και πορφύρα, να πετάνε
κάτω από το γαλανό ουρανό, να πάλλουν
κι αμέσως να σπάνε…
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα…
Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας…
Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις.
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
μόνο απόνερα στη θάλασσα.
Πριν λίγο καιρό σ’ αυτό τον τόπο
όπου τα δάση ντύνονται με αγκάθια
ακούστηκε η φωνή ενός ποιητή να κραυγάζει.
"Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
γίνεται δρόμος βαδίζοντας..."
Χτύπο το χτύπο στίχο το στίχο.
Πέθανε ο ποιητής μακριά από τον τόπο του.
Τον σκεπάζει η σκόνη μια γείτονας χώρας.
Μακραίνοντας τον είδαν να κλαίει:
"Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
γίνεται δρόμος βαδίζοντας…"
Χτύπο το χτύπο στίχο το στίχο.
Όταν ο σπίνος δεν μπορεί να κελαηδήσει,
όταν ο ποιητής είναι ένας περιπλανώμενος,
όταν σε τίποτα δεν μας βοηθάει η προσευχή.
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
γίνεται δρόμος βαδίζοντας.
Χτύπο το χτύπο, στίχο το στίχο.
Χτύπο το χτύπο, στίχο το στίχο.
Χτύπο το χτύπο, στίχο το στίχο.

MONO (K. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ)

ΜΟΝΟ (Του Κώστα Καρυωτάκη, "Νηπενθή"-1921)

 

Αχ, όλα έπρεπε να 'ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

'Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν' αφήσω κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια - ω, αγαπούλες! -
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι,
να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.


Δείτε το παρακάτω σχετικό βίντεο.
 

ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ (Θ. ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ)

ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ (Τραγούδι του Θέμη Αδαμαντίδη, στίχοι-μουσική Α. Κομπόσος)

Φεύγω αλλά κοίτα να σκεπαστείς καλά
κάνει τόσο κρύο απόψε, παγωνιά, ερημιά
φεύγω αλλά πρόσεχε γιατί οδηγείς
λίγο απότομα και κάπως νευρικά, όταν πιεις
αν κάποια μέρα ψάξεις να με βρεις, θα με βρεις.

Στην καρδιά, σαν το αίμα που κύλησε βαθιά σαν μαχαιριά
μια ανάσα κόβεται που στα στήθη σου ξανά, σαν τη σκιά.
Στην καρδιά, σαν το δάκρυ που κύλησε σε κλάμα ξαφνικό
ένα τρένο που φεύγει με φορτίο νυχτερινό για το κενό.

Φεύγω αλλά πάρε με αν θέλεις που και που
στο τηλέφωνο δυο λόγια να μου πεις καμιά φορά.
Φεύγω αλλά τώρα που θα 'σαι αλλουνού
πόσα έκανες μαζί μου μη του πεις όνειρα
κι αν κάποια νύχτα ψάξεις να με βρεις, θα με βρεις.

Στην καρδιά, σαν το αίμα που κύλησε βαθιά σαν μαχαιριά
μια ανάσα κόβεται που στα στήθη σου ξανά σαν τη σκιά
Στην καρδιά, σαν το δάκρυ που κύλησε σε κλάμα ξαφνικό
ένα τρένο που φεύγει με φορτίο νυχτερινό για το κενό.


Δείτε παρακάτω (κάνοντας κλικ) τα σχετικά βίντεο.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Ι. ΔΑΥΡΟΣ)

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Του Ιωάννη Δαύρου)

Ζω στη σκέψη μου
και κατοικώ στη χώρα
την ασύνορη του πνεύματός μου,
κληρονόμος της κατάρας
να ζω με αποστάσεις
που συνεχώς μεγαλώνουν...
Τεράστια η απόσταση
που με χωρίζει από το κύτταρό μου,
όση χωρίζει εμένα από τον Θεό μου,
στο έρεβος συνεχώς με βυθίζει
της ασυνειδησίας...
Εγώ ο νυχτωμένος νους,
ελάχιστο κύτταρο
του άπειρου όντος,
μιά ζωή έωλη
να αιωρείται στην ανυπαρξία
και ύπαρξη να γίνεται
σαν με τ' άλλο ενωθεί,
μαζί για ν' ακουμπήσουν
στο δίχτυ το αόρατο
της παγκόσμιας ολότητας.
Αγκαλιασμένα κάποτε όλα,
ένα θα γίνουν,
φως και συνείδηση!

ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΡΚΑΔΙΑ (Ι. ΔΑΥΡΟΣ)

"ET IN ARCADIA EGO" ("Είμαι κι΄εγώ από την Αρκαδία")

 

Η παραπάνω φράση που εμπεριέχεται σε γνωστό πίνακα του N. Poussin, αποτελεί ένα από τα πιό σημαντικά μηνύματα-"οδηγούς" της εποχής του "Διαφωτισμού", που φθάνει μέχρι τις μέρες μας και έχει ταυτιστεί με μεγάλα νοήματα και συμβολισμούς...

 

 

 

 

ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΡΚΑΔΙΑ (Του Ιωάννη Δαύρου)

Πατρίδα όλων μας η Αρκαδία,
λίκνο της παιδικής μας αθωότητας,
που έτρεχε ανάλαφρη
στα πράσινα λειβάδια της ευτυχίας...
Νωπό μέσα μας ακόμη τότε,
το νάμα της θείας ενέργειας
να διαποτίζει την ύπαρξή μας.
...Μονάχοι τώρα πιά
σε χωριστά μονοπάτια βαδίζουμε,
αφήνοντας πίσω μας
το μεγάλο δρόμο της γενέθλιας γης,
που χάθηκε στην αχλύ του χρόνου
καθώς ξεμακραίναμε...
Τις φωτεινές μας μέρες
νύχτες τις πήρανε
κι' οι ψυχές μας βαριές
ψάχνουν αποκαμωμένες ακόμα,
γιά οδηγούς στ' αστέρια
που όλο κι' αραιώνουν...
Μόνο μιά μυστική φλόγα έμεινε,
κρυμμένη μέσα μας βαθειά,
αμυδρή ανάμνηση και νόστος
της πατρίδας που χάσαμε.
Πόσο ποθώ να τη θεριέψω!
Ήλιο να τη κάνω, να φωτίσει
το δρόμο της επιστροφής μας...

SPRING, SUMMER, WINTER AND FALL (DEMIS ROUSSOS- "APHRODITE'S CHILD")

Spring, summer, winter and fall (Demis Roussos-"Aphrodite's child")

Spring, summer, winter and fall
Keep the world in time
Spinning around like a ball
Never to unwind
Spring, summer, winter and fall
Are in everything
I know in love we had them all
Now our love is gone
This last thing
Is passing now
Like summer to spring
It takes me
And wakes me now
Like seasons i'll change
And then re-arrange some how
Spring, summer, winter and fall
Keep the world in time
Spinning around like a ball
Never to unwind [interlude]
This last thing
Is passing now
Like summer to spring
It takes me
And wakes me now
Like seasons i'll change
And then re-arrange some how
Spring, summer, winter and fall
Keep the world in time
Spinning around like a ball
Never, never to unwind
Spring, summer, winter and fall
Are in everything
I know in love we had them all
Now our love is gone


Δείτε τα παρακάτω σχετικά βίντεο.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΩ (ΡΕΜΟΣ-ΠΥΡΟΒΟΛΑΚΗΣ)

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΩ (Τραγούδι των Α. Ρέμου - Μ. Πυροβολάκη)

Μη ρωτάς τι κάνω απόψε
Από το πρωί που ξέρω εγώ
Πώς θες να δεσμευτώ
Εδώ καίγεται ο κόσμος
Τι να πω που να ’ναι σταθερό
Σε σένα που αγαπώ;

Μπορεί να βγω, μπορεί να μπω
Μπορεί να φύγω και να ξαναρθώ
Μπορεί σε σένα να ανοιχτώ
Μπορεί στον εαυτό μου να κλειστώ
Μη μου ζητάς να ορκιστώ
Σ’ αυτόν τον χύμα κόσμο εγώ που ζω
Πώς θες να πω για πάντα σ’ αγαπώ

Αισθάνεσαι για μένα
Τα ίδια τώρα αισθάνομαι κι εγώ
Μα γι’ αύριο πώς να πω
Εδώ μέσα σε μια ώρα
Καταστράφηκε μια χώρα
Τι μπορώ να υποσχεθώ
Σε σένα που αγαπώ;


Δείτε το παρακάτω σχετικό βίντεο.