ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ (Π. ΤΕΡΖΗΣ)

ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ (Τραγούδι του Πασχάλη Τερζή, σε στίχους του Κ.Μπαλαχούτη)

Βιαστικό βήμα, μοιάζεις με κύμα
Με χτυπάς νιώθω σαν μικρό σκαρί μες στην ταραχή
Σ' άλλη γη ξένη, η καρδιά μένει
Μου μιλάς βρίσκω άγνωστες φωνές λέξεις μυστικές.

Φωτεινό βλέμμα, νιώθω το αίμα
Με κοιτάς βρίσκω όσα μου 'χουν πει μύθοι μαγικοί
Σ' άλλη γη ξένη, η καρδιά μένει
Μου μιλάς βρίσκω άγνωστες φωνές λέξεις μυστικές.

Πες μου ποια είναι η πατρίδα
Του έρωτα η ελπίδα, στα μάτια σου το φως
Πες μου πόσο θα κρατήσει
Ο ήλιος απ τη δύση, στο αρχιπέλαγος...

Söyle aşkın yurdu nerde
gözünde ışık nerde sevgide ümit
söyle ne kadar sürecek
batının güneşi ufukta ışık.


Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.

ΦΕΥΓΩ (Γ. ΡΟΥΣΚΑΣ)

ΦΕΥΓΩ (Του Γιώργου Ρούσκα)

Φεύγω.

Τίποτε δεν θέλω ν΄ αφήσω πίσω

μόνο και μόνο για να θυμίζει ότι υπήρξα.

Μου φτάνει πως θα ’μαι αραιά και που

έστω και μια σκέψη στο μυαλό ενός φίλου

έστω και μια λέξη

σε μία πρόταση που θα σχηματιστεί

ίσως ένα φευγαλέο δάκρυ

σε μάτια αγαπημένα.

Φεύγω.

Αφήνω πίσω τα φιλιά,

τις συζητήσεις, τη βροχή

τα πούρα, τον καφέ,

τη μουσική.

Αποχωρίζομαι τα μάτια σου για πάντα

την αγκαλιά,

τις μυρωδιές, το σώμα.

Φεύγω.

Αφήνω τα πουλιά,

από πατέρα ορφανά.

Οι πράξεις και των λόγων μου η χροιά

ας τα στηρίζουν, ας τα προστατεύουν.

Λίγοι πίνακες ζωγραφικής,

λίγα ποιήματα,

κάποιες συμβουλές

μένουν ευτυχώς παραπίσω

αντιστεκόμενα περισσότερο από εμένα

στις μηχανές του χρόνου.

 (Απόσπασμα από το "Άϋλο πύαρ")

ΑΠΛΑ ΦΥΓΕ (C. DION)

ΑΠΛΑ ΦΥΓΕ (Τραγούδι της Celine Dion)

Ξέρω πως δεν έχω ξαναγαπήσει έτσι
Και κανένας άλλος δεν με έχει αγαπήσει περισσότερο
Με σένα γέλασα και έκλαψα
Έζησα και πέθανα
Το μόνο που δεν θα έκανα είναι απλά να είμαι μαζί σου
Ξέρω πως πρέπει να σε ξεχάσω και να προχωρήσω
Δεν μπορώ να συγκρατήσω για πολύ τα δάκρυα μου
Αν και η ζωή δεν θα είναι η ίδια
Πρέπει να πάρω την ευθύνη
Και να βρω τη δύναμη να σε αφήσω να φύγεις
Απλά φύγε
Απλά πες αντίο
Μην γυρίσεις πίσω τώρα, μπορεί να με δεις να κλαίω
Δεν πρέπει να καταρρεύσω
Ή να δείξω την πληγωμένη καρδιά μου
Ή την αγάπη που νιώθω για σένα
Οπότε φύγε
Και κλείσε την πόρτα
Και άσε τη ζωή μου να είναι όπως ήταν πριν
Και δεν θα ξέρω ποτέ ποτέ
Πως σε άφησα να φύγεις έτσι απλά
Αλλά δεν έχει μείνει τίποτα να πούμε
Απλά φύγε
Δεν θα υπάρξει ποτέ κάποια στιγμή που θα μετανιώσω
Σε αγάπησα από την μέρα που συναντηθήκαμε
Για όλη την αγάπη που έδωσες
Και όλη την αγάπη που δημιουργήσαμε
Ξέρω πως πρέπει να βρω τη δύναμη να πω
Απλά φύγε
Απλά πες αντίο
Μην γυρίσεις πίσω τώρα, μπορεί να με δεις να κλαίω
Δεν πρέπει να καταρρεύσω
Ή να δείξω την πληγωμένη καρδιά μου
Ή την αγάπη που νιώθω για σένα
Οπότε φύγε
Και κλείσε την πόρτα
Και άσε τη ζωή μου να είναι όπως ήταν πριν
Και δεν θα ξέρω ποτέ ποτέ
Πως σε άφησα να φύγεις έτσι απλά
Αλλά δεν έχει μείνει τίποτα να πούμε
Απλά φύγε...

Just Walk Away

 

I know I never loved this way before
And no one else has loved me more
With you I've laughed and cried
I have lived and died
What I wouldn't do just to be with you
I know I must forget you and go on
I can't hold back my tears too long
Though life won't be the same
I've got to take the blame
And find the strenght I need to let you go
Just walk away
Just say goodbye
Don't turn around now you may see me cry
I mustn't fall apart
Or show my broken heart
Or the love I feel for you
So walk away
And close the door
And let my life be as it was before
And I'll never never know
Just how I let you go
But there's nothing left to say
Just walk away
There'll never be a moment I'll regret
I've loved you since the day we met
For all the love you gave
And all the love we made
I know I've got to find the strenght to say
Just walk away
Just say goodbye
Don't turn around now you may see me cry
I mustn't fall apart
Or show my broken heart
Or the love I feel for you
So walk away
And close the door
And let my life be as it was before
And I'll never never know
Just how I let you go
But there's nothing left to say
Just walk away...


Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.

ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ (J. BROWN)

ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ (τραγούδι του James Brown)

Αυτός είναι κόσμος για άντρες...
Αυτός είναι κόσμος για άντρες...
Αλλά δεν θα ήταν τίποτα,
τίποτα χωρίς μια γυναίκα ή ένα κορίτσι...
Βλέπεις ο άντρας έφτιαξε το αυτοκίνητο
για να μας μεταφέρει στον δρόμο...
Ο άντρας έφτιαξε το τρένο
για να μεταφέρει το βαρύ φορτίο...
Ο άντρας έκανε το ηλεκτρικό φως
για να μας βγάλει από το σκοτάδι...
Ο άντρας έφτιαξε τη βάρκα για το νερό
όπως ο Νώε έφτιαξε την κιβωτό...
Αυτός είναι κόσμος για άντρες, για άντρες, για άντρες
αλλά δεν θα ήταν τίποτα,
τίποτα χωρίς μια γυναίκα ή ένα κορίτσι...
Ο άντρας σκέφτεται τα μικρά κορίτσια
και τα μικρά αγόρια...
Ο άντρας τους κάνει χαρούμενους
επειδή ο άντρας τους φτιάχνει παιχνίδια...
Και μετά ο άντρας έφτιαξε τα πάντα
ό,τι μπορούσε...
Ξέρεις ότι ο άντρας βγάζει χρήματα
για να αγοράσει από άλλους άντρες
Αυτός είναι κόσμος για άντρες
αλλά δεν θα ήταν τίποτα,
τίποτα ούτε ένα μικρό πραγματάκι...
Χωρίς μια γυναίκα ή ένα κορίτσι...
Είναι χαμένος στην ερημιά...
Είναι χαμένος στην πίκρα...

It's A Man's World

This is a man's world
This is a man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing without a woman or a girl
You see man made the car
To take us over the road
Man made the train
To carry the heavy load
Man made the electric light
To take as out of the dark
Man made the boat for the water
Like Noah made the ark
This is a man's man's man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing without a woman or a girl
Man thinks about the little betty baby girl
And the baby boys
Man makes them happy
Cause man made them toys
And after man made everything
Everything he can
You know that man makes money
To buy from other men
This is a man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing not one little thing
Without a woman or a girl
He's lost in the wilderness
He's lost in bitterness


Δείτε τα παρακάτω σχετικά μουσικά βίντεο.

ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΔΕΣΜΙΟΙ (Κ.ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΔΕΣΜΙΟΙ (Της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Ανασαίναμε βαριά..
Τάφρους οι ανάσες έσκαβαν
στους δρόμους των χειλιών.
Λιωμένο κάρβουνο να βγάλουν,
τον πόθο τον ασίγαστο.
Κλειστά τα βλέφαρα
απ’ τα καρφιά της ηδονής,
κοκκίνιζαν τη δίψα..
Έκαιγαν στο κελί τους,
το πύρινο τους ρούφηγμα..
Κι η σάρκα..
Δέσμια της λαχτάρας,
το ένωμα άγρια έπινε
που ξέχειλο χυνόταν,
στου έρωτα μας το βυθό..
Σχισμένα τα κορμιά, μ’ ολάνοιχτες αισθήσεις
βουβά, τον βόγγο έσερναν
στης στέρησης τον ιδρωμένο δρόμο..
Ακάλυπτα τα θέλω σύρθηκαν,
υποταγή ζητώντας των κορμιών..
Γυμνή κι άσκεπη η προσταγή,
γονάτισε μπροστά μας..
Να πάρει..; Να δώσει..;
Ποιος ήξερε ν’ απαντήσει..
Μια νύχτα σαν κι αυτή..
Που η ζωή μας πάλευε,
τα θέλω από τη νύχτα να αρπάξει..!
Μια νύχτα σαν κι αυτή..
Που και η σάρκα έτρεχε,
με τέλος, το ατέλειωτο να ντύσει..!

ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΤΗ (Σ. ΒΡΑΚΑ)

ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΤΗ (Της Στέλλας Βρακά)

Επέτρεψέ μου ποιητή
σήμερα την εβδόμη ώρα
να κολυμπήσω
στην θάλασσά σου.

Την ώρα αυτή
να πάρω τα γράμματα
που δεν μου είπες
να πιάσω το χέρι σου
να σε ρωτήσω
για τα σκορπισμένα πέρα δώθε
να γνωρίσω
πώς να ξεμάθω το πρόσωπό μου.

Να μου πεις
πώς καλπάζουν οι άνθρωποι
πώς τρέφονται οι καρδιές
πώς πετάν οι ψυχές
πώς κοπάζει η ανάγκη
πώς τα ελκυστικά όνειρα
δολοφονούνται βίαια.

Κι αυτή η διαρκής αναμονή
γιατί δεν κουράζεται.

Σήμερα ποιητή
την εβδόμη ώρα
ζητώ την θάλασσά σου.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ο ΦΟΝΙΑΣ (LILA KIRA)

 

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ο ΦΟΝΙΑΣ (Στίχοι της LILA KIRA)

Ο Γιώργος ο φονιάς, παιδί της λαμογιάς
κι' ενός χαραμοφάη....
Μια κάποια Κυριακή μας παίρνει το κλειδί
κι' αρχίζει να πουλάει...

Μας βάζει σε σακί, μας έβαλε λουκέτα,
300 οι μουγκοί... δεν κάνανε κουβέντα...

Μονάχα λιγοστοί φωνάξαμε, ληστή,
μας πούλησες προδότη...
Μας έδωσε βουβά στα χέρια τα λερά
και κάνει το παγώνι...

Δε τόλμησε κανείς αλήθειες να φωνάξει,
δεν βρέθηκε κανείς τη ρότα αυτή ν' αλλάξει....

Κι' ο Γιώργος ο φονιάς το έργο συνεχίζει ,
τον Έλληνα να σβήσει...
Θυμήσου όμως μικρέ θα πιείς πικρό καφέ
μονάχος σου στη Δύση....

Και γι' άλλη μια φορά, δουλέμπορε, φονιά,
Ο Έλληνας θα ζήσει...



Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ο ΦΟΝΙΑΣ

ΣΤΑΣΗ ΖΩΗ (Δ. ΚΑΒΒΑΔΙΑ)

 

ΣΤΑΣΗ ΖΩΗ (Της Δήμητρας Καββαδία)

Μια ανέλπιστη κληρονομιά, ένα μικρό σπιτάκι λίγο έξω από την πόλη της
Μακάρι να ταν στο κέντρο, θα τη βόλευε στη δουλειά της, μα οι καιροί δύσκολοι
Δεν ήταν σε θέση να μη το δεχτεί.
Το σπίτι ήταν μόλις λίγα μέτρα από τις ράγες του τρένου
Στην αρχή σκέφτηκε το θόρυβο. μα εκεί στη μέση του πουθενά
Ίσως τελικά να ταν μια παρέα
Οι επιβάτες, το πήγαινε έλα των συρμών, η παρουσία ζωής.
Μέρα, ποτέ δε φάνηκε τρένο . αργά το βράδυ μόνο σταματούσε ένα και μοναδικό
Δεν μετέφερε επιβάτες.
Ελπίδες το πρώτο βαγόνι, όνειρα το δεύτερο, έρωτες το τρίτο
Δεν έχασε καμιά του στάση
Εκεί πριν το χάραμα το περίμενε πάντα. κι αυτό πιστό στο δρομολόγιό του
Γέμιζε τα πνευμόνια της οξυγόνο, τη ψυχή της ενέργεια, ένοιωθε δυνατή, ευλογημένη.
Μα σαν πέρασε λίγος καιρός, ένα βράδυ, ένα αλλιώτικο τρίξιμο ακούστηκε
Όχι .δεν ήταν αυτό το τρένο της
Ρίγος τη διαπέρασε και ένα άσχημο συναίσθημα την κυρίευσε.
Κρυμμένη, κρατώντας την ανάσα της περίμενε.
Το ουρλιαχτό από την άγρια συνουσία των μετάλλων σταμάτησε
Οι πόρτες άνοιξαν
Από το βαγόνι της ελπίδας κατέβηκε ο φόβος .
άσχημος, καμπούρης, μαζεμένος σαν κουβάρι, έτρεξε να κρυφτεί στη σιγουριά της νύχτας.
Από το βαγόνι των ονείρων κατέβηκε η ανεργία,
απειλητική, με δόντια σουβλερά και μάτια που έψαχναν θύματα τριγύρω.
Από το βαγόνι του έρωτα κατέβηκε η μοναξιά,
θλιμμένη, με μάτια υγρά, να ψάχνει μάταια και απελπισμένη.
Η μικρή μας φίλη παγωμένη, σχεδόν χωρίς ανάσα κοιτούσε τους νέους επιβάτες.
Αυτοί θα ταν η παρέα της στο εξής; Αυτούς θα πρόσμενε τα βράδια;
Γύρισε στο μικρό σπιτάκι της κι απ το παράθυρο έμεινε να κοιτά τη σκοτεινή φιγούρα ν απομακρύνεται
και να χάνεται στο σκοτάδι, όπως ακριβώς είχε έρθει.
Δεν ξαναβγήκε νύχτα να το περιμένει
Μόνο σκεφτόταν. σκεφτόταν μέρα νύχτα
Ένα βράδυ, λίγο πριν το χάραμα
Πήρε μια μεγάλη μαύρη πινακίδα
Και με άσπρη μπογιά έγραψε με μεγάλα γράμματα.
ΣΤΑΣΗ ΖΩΗ
Κι έτρεξε και την κάρφωσε στο σταθμό
Αυτό το τρένο δε θα έκανε στάση ποτέ πια εκεί.


Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο (κάνοντας "κλικ" στο σύνδεσμο).


ΣΤΑΣΗ ΖΩΗ

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ (Ι. ΔΑΥΡΟΣ)

Αυτό που μένει μετά θάνατον είναι η καλή μας η μνήμη...

(Δ. Λιαντίνης)

   

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ (Του Ιωάννη Δαύρου)

Μόνον οι αναμνήσεις μένουν…

Κι’ από τις αναμνήσεις

μόνον αυτές που ταξιδεύουν

αλλάζοντας αποσκευές

στα τρένα των ταξιδευτών της ζωής…

Οι εμπειρίες κι' οι πραγματικότητες

μόνον σαν μνήμες μένουν…

Κι’ από τις μνήμες

μόνον αυτές που μοιραστήκαμε

με τους συνοδοιπόρους

στα μεγάλα μας ταξίδια…

Κι’ από όλα τα έργα τα ανθρώπινα

μόνον οι ιδέες και οι σκέψεις μένουν

κι’ από αυτές

μόνον αυτές που μπόλιασαν

τις ψυχές των άλλων…
Και απ' τις ζωές που χάνονται
σε λήθης άπατο πηγάδι,
λίγες μόνο μένουν για να ζουν,
με μνήμης χυμούς
τ' άνθη ψυχών να θρέφουν...

Κι’ απ’ αυτά που μένουν,

πολλά τα καταπίνει ο χρόνος,

μα μένουν κι' άλλα
που του σύμπαντος κόσμου
την ενότητα αγγίζουν,
στης αρχέγονης ενέργειας
τη θάλασσα χύνονται
κι' έρχονται πάλι σαν κύματα

τις ακτές της ζωής να χαράξουν…

Όλα τ’ άλλα φεύγουν,

σκόνη γίνονται κι’ εξαφανίζονται…

Θα έμοιαζαν όλα μάταια

αν αυτά που μένουν

κομμάτια δεν ήσαν της ουσίας

της ακατάλυτης ολότητας…

Οι ψυχές μας σπέρματα

στα χωράφια της δημιουργίας…

ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ (Μ. ΧΟΥΚΛΗ)

ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ (Της Μαρίας Χούκλη)

Βράδυ Σαββάτου.
Τους συναντάς στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα,
τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της.
Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια
που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους.
Σαν να τα έχουν πει όλα.
Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής.
Τα τείχη που τους προστάτευαν, κατέρρευσαν
χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι, που τα κονιορτοποίησαν;
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα,
απόντες από το παρόν τους για λίγο,
όσο να ανάψει το φανάρι.

Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη,
κοιτάζει έξω από το παράθυρο.. όχι το δρόμο αλλά.. τη ζωή του
κΙ εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη,
γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι..
που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.

Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους.
Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον,
σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξόδεψαν όλα.
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα.
Σαν να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι.

Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό
και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες,
κάτι ρετάλια όνειρα,
ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες,
αναιμικές υποσχέσεις πως όλα.. αύριο θα είναι αλλιώς.
Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία.
Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο
που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.

Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του
αλλά εκείνοι ακούνε το κοντσέρτο για έναν άνθρωπο,
μια λύπη,
ένα παράπονο.
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή
που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά.
Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια
έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φεγγάρι..
και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν.. πώς και πώς να δραπετεύσουν
από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν... αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.



Δείτε το παρακάτω βίντεο (κάνοντας "κλικ" στο σύνδεσμο).


ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ ΣΤΟ ΖΥΓΟ