ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ (Κ.ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

 

ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Το είδες το Μάτι του Ήλιου;...
Δάκρυσε κι έφραξε τον ουρανό του με κάγκελα πύρινα...
Και το φεγγάρι,
κεφαλοδέθηκε σφιχτά το πένθιμο μαντήλι...
Και τ’ άστρα,
σήμαναν βουβά του θρήνου τις καμπάνες...
Κι ο αέρας,
κρύφτηκε σφαδάζοντας μες τις χαράδρες των βουνών...
Και τα ποτάμια,
έπαψαν το κύλισμα τους και μούδιασαν, εκεί που τα ‘βρε το κακό...
Και τα πουλιά,
θυσίασαν τις σάρκες τους, στο μύρισμα της λύπης...
Κι η θάλασσα,
τα σώψυχα της ξέρασε, καυτή χολή, πάνω στων βράχων το λυγμό...
Κι οι άνθρωποι,
σταυροκοπιόνταν, μπρος στη συντέλεια του κόσμου...
Κι ο λυγισμένος Θεός,
έψαχνε να βρει του λάθους Του το κρίμα...
Κι εγώ,
έθαβα την ψυχή μου, με μια τελετή...
που αν την φανταζόσουν... θα την απέτρεπες...