ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΔΕΣΜΙΟΙ (Κ.ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΔΕΣΜΙΟΙ (Της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Ανασαίναμε βαριά..
Τάφρους οι ανάσες έσκαβαν
στους δρόμους των χειλιών.
Λιωμένο κάρβουνο να βγάλουν,
τον πόθο τον ασίγαστο.
Κλειστά τα βλέφαρα
απ’ τα καρφιά της ηδονής,
κοκκίνιζαν τη δίψα..
Έκαιγαν στο κελί τους,
το πύρινο τους ρούφηγμα..
Κι η σάρκα..
Δέσμια της λαχτάρας,
το ένωμα άγρια έπινε
που ξέχειλο χυνόταν,
στου έρωτα μας το βυθό..
Σχισμένα τα κορμιά, μ’ ολάνοιχτες αισθήσεις
βουβά, τον βόγγο έσερναν
στης στέρησης τον ιδρωμένο δρόμο..
Ακάλυπτα τα θέλω σύρθηκαν,
υποταγή ζητώντας των κορμιών..
Γυμνή κι άσκεπη η προσταγή,
γονάτισε μπροστά μας..
Να πάρει..; Να δώσει..;
Ποιος ήξερε ν’ απαντήσει..
Μια νύχτα σαν κι αυτή..
Που η ζωή μας πάλευε,
τα θέλω από τη νύχτα να αρπάξει..!
Μια νύχτα σαν κι αυτή..
Που και η σάρκα έτρεχε,
με τέλος, το ατέλειωτο να ντύσει..!