ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ (Τραγούδι του Μ. Χατζηγιάννη, σε στίχους Θ. Παπανικολάου)
Πήρες το δρόμο σου, φανάρια πέρασες
Κι απλά προσπέρασες χωρίς να πεις ένα γεια
Ζήσε ότι σκέφτεσαι, ότι ονειρεύεσαι ,
Κάνε πως καίγεσαι με μια καινούρια φωτιά
Μα εγώ σε διάβασα, ξέρω ότι πάγωσες
Αυτό που χάλασες, δεν θα το βρεις πουθενά
Μέσα σου βρίσκομαι
Εκεί γεννήθηκα,
Εκεί θα υπάρχω αν με ψάξεις
Δεν γίνεται να με πετάξεις
Μέσα σου βρίσκομαι
Εκεί είναι η θέση μου
Όσα αντίγραφα και αν φτιάξεις
Δεν γίνεται να με πετάξεις
Πήρες το δρόμο σου μακριά από το χάδι μου
Μα το σημάδι μου ακόμα σε κυνηγά
Μοιάζεις ανίκητη έτσι όπως στέκεσαι
Κάνεις πως χαίρεσαι
Που πάμε αντίθετα πια
Μα εγώ σε διάβασα, στα μάτια γράφονται
Όσα υπάρχουνε κρυμμένα μες ' στη καρδιά
ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ (Απόσπασμα από το "ΓΚΕΜΜΑ" του Δ. Λιαντίνη)
Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι' αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου. Είναι ο όμορφος Ενδυμίων, ας πούμε. Που άλλοτε ξύπνιος ακουμπάει το κεφάλι του τρυφερά στα στήθη της Σελήνης και την κοιτάει στα μάτια. Και άλλοτε κοιμάται τον ύπνο του νεκρού κάτω από το απέραντα αμίλητο βλέμμα της.
Μυστικά συναντιόμαστε
όσο μακριά κι' αν είμαστε
κι' είμαι σίγουρος θα ξαναρθείς
όσο μακριά κι' αν υπάρχεις...
Μπροστά στα μάτια μου είσαι
όπου κι' αν βρίσκομαι
και το νοιώθω δεν αργεί η στιγμή
που και πάλι θα συναντηθούμε...
Ο έρωτάς μου για σένα
γεμίζει πάθος το είναι μου,
τόσο που δεν μπορώ να τ' αντέξω...
Είσαι συνεχώς μπροστά στα μάτια μου
κι’ οι μέρες της μοναξιάς μου ανυπόφορες,
μύρια ανείπωτα συναισθήματα
κι' ασήκωτο το βάρος που δεν μπορώ
να σου πω το πόσο σ' αγαπώ...
Τις νύχτες σαν κοιμάμαι
εσύ εκεί, μπροστά στα μάτια μου,
όπου κι' αν πάω όπου κι' αν βρίσκομαι,
πάντα μπροστά στα μάτια μου...
Τα φύλλα της καρδιάς μου λένε
πως πίσω πάλι θα 'ρθείς,
άσβεστη η αγάπη μένει
κι' ο έρωτάς μου νικητής
την ελπίδα στην ψυχή μου φέρνει...
IN FRONT OF MY EYES- "OSAD EINY" (Τραγούδι του AMR DIAB)
There is a meeting between us
Even if we are so far from each other
Sure, she will come back, even if the distance is so big
There is a meeting between us
Even if we are so far from each other
Sure, she will come back, even if the distance is so big
You are in front of my eyes, in every place
You are in front of my eyes, in every place
And again, we will come back
I'm in love and filled with passion
I can't give you up, no matter what
You are in front of my eyes
I can't handle the days alone
I can't tell you how much love I owe you
Every night and when I sleep
You are in front of my eyes, in every place
You are in front of my eyes, in every place
You are in front of my eyes, in every place
One day we will return
The love is still there
There is still hope of our love to survive
You are in front of my eyes, in every place
You are in front of my eyes, in every place
You are in front of my eyes, in every place
You are in front of my eyes, in every place
And again, we will come back
I'm in love and filled with passion
I can't give you up, no matter what
You are in front of my eyes
I can't handle the days alone
I can't tell you how much love I owe you
Every night and when I sleep
You are in front of my eyes, in every place
You are in front of my eyes, in every place
You are in front of my eyes, in every place
And again, we will come back
I'm in love and filled with passion
I can't give you up, no matter what
You are in front of my eyes
I can't handle the days alone
I can't tell you how much love I owe you
Every night and when I sleep
You are in front of my eyes, in every place
OSAD EINY
W baina maad
Law ahna baad
Akeed ragaa w law bainy w baino blad
W baina maad
Law ahna baad
Akeed ragaa w law bainy w baino blad
Osad einy fey kol makan
Osad einy fey kol makan
W men tani akeed ragaaeen
Ana dayeb w koli haneen
Wala omri abeeaa law meen
Osad einy
W mosh ader aala el ayam
Wala yoosef hawaya kalam
W tool laily w lama banam
Osad einy
Osad einy fey kol makan
Osad einy fey kol makan
Fey youm hanaood
Da baina woaaood
W fey gheyabo akeed lesa el amal mawgood
Fey youm hanaood
Da baina woaaood
W fey gheyabo akeed lesa el amal mawgood
Osad einy fey kol makan
Osad einy fey kol makan
W men tani akeed ragaaeen
Ana dayeb w koli haneen
Wala omri abeeaa law meen
Osad einy
W mosh ader aala el ayam
Wala yoosef hawaya kalam
W tool laily w lama banam
Osad einy
Osad einy fey kol makan
Osad einy fey kol makan
W men tani akeed ragaaeen
Ana dayeb w koli haneen
Wala omri abeeaa law meen
Osad einy
W mosh ader aala el ayam
Wala yoosef hawaya kalam
W tool laily w lama banam
Osad einy
Θυμάμαι, πολύ παλιά, πολύ παλιά όταν
Είπα πως δεν ήθελα να ξαναδώ ποτέ το πρόσωπό σου
Γιατί αγαπούσες, ναι αγαπούσες κάποια άλλη
Και ήξερα, ναι ήξερα πως μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου
Και τώρα σε ξαναφέρνουν μέσα στη ζωή μου
Οπότε φοράω ένα προσωπείο ακριβώς όπως οι φίλοι σου
Αλλά νομίζω πως ξέρεις, ναι ξέρεις τι συμβαίνει
Γιατί τα συναισθήματα μου, ναι τα δικά μου φλέγονται
Αλλά ποτέ δεν θα είμαι η μεταβατική σου περίοδος
Πάρ' τα όλα ή άσε με μόνη
Ποτέ δεν θα είμαι η μεταβατική περίοδος σου
Eίμαι ορθια ή είμαι μόνη μου
Μου τηλεφωνούσες που και που
Και θα ήταν τόσο δύσκολο για μένα να μην ξεπεράσω τα όρια
Τα λόγια αγάπης είναι στα χείλη μου σαν μια κατάρα
Και ήξερα, ναι το ήξερα πως μονάχα θα έκαναν τα πράγματα χειρότερα
Και τώρα έχεις τα κότσια να συμμετέχεις στο παιχνίδι
Ακριβώς όπως οι χτύποι στο τραγούδι του
Διασκεδάζεις, διασκεδάζεις παίζοντας μαζί μου
Και όσο λιγότερα δίνεις, τόσο περισσότερα θέλω, τόσο ανόητα εκ μέρους μου
Αλλά ποτέ δεν θα είμαι η μεταβατική σου περίοδος
Πάρ' τα όλα ή άσε με μόνη
Ποτέ δεν θα είμαι η μεταβατική περίοδος σου
Eίμαι ορθια ή είμαι μόνη μου
Όχι ποτέ δεν θα είμαι η μεταβατική σου περίοδος
Πάρ' τα όλα ή άσε με μόνη
Ποτέ δεν θα είμαι η μεταβατική περίοδος σου
Eίμαι ορθια ή είμαι μόνη μου
Ποτέ δεν θα είμαι η μεταβατική σου περίοδος
Πάρ' τα όλα ή άσε με μόνη
Ποτέ δεν θα είμαι η μεταβατική περίοδος σου
Eίμαι ορθια ή είμαι μόνη μου
I remember way back, way back when
I said I never wanna see your face again
'Cause you were loving, yes you're loving somebody else
And I knew, oh yes, I knew I couldn't control myself
And now they bring you back into my life again
And so I put on a face just like your friends
But I think you know, oh yes, you know what's going on
'Cause the feelings in me, oh yes, in me are burning strong
But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own
You used to call me up from time to time
And it would be so hard for me not to cross the line
The words of love lay on my lips just like a curse
And I knew, oh yes, I knew they'd only make it worse
And now you have the nerve to play along
Just like the maestro beats in your song
You got your kicks, you get your kicks from playing me
And the less you give the more I want so foolishly
But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own
No, I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own
Never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΟ ΞΕΡΕΙ (Τραγούδι: Κ.Γκρέϋ, Α.Ηλιάδη)
Ρωτάς γιατί να αγαπάς
κάποιον που σε πληγώνει
και το ρολόι επίμονα
κοιτάει σαν νυχτώνει.
Να `σαι αγάπη δεύτερη
στο νήμα της καρδιάς του
να νιώθεις απαραίτητη
μόνο στα όνειρά του.
Μια γυναίκα μόνο ξέρει να σου πει
μια γυναίκα που αγάπησε πολύ
κι έκανε δώρο τη ζωή της
σ’ αυτόν που διάλεξε η ψυχή της.
Ρωτάς γιατί ν’ αναζητάς
τον ήχο της φωνής του
και θέλεις να μοιράζεσαι
μισές στιγμές μαζί του.
Ν’ αφήνεις με τα χάδια του
το ψέμα να σ’ αγγίζει
τα χείλη να φιλάς που πριν
μιαν άλλη έχουν φιλήσει.
Μια γυναίκα μόνο ξέρει...
Δείτε τα παρακάτω σχετικά βίντεο.
Το τραγούδι αυτό της Αγγελικής Ηλιάδη, είναι διασκευή του
τραγουδιού "Μια γυναίκα μόνο ξέρει", που είναι μια μεγάλη επιτυχία της γιαγιάς της Αγγελικής Ηλιάδη,
Καίτης Γκρέϋ και αποδίδεται με σύγχρονο μουσικό ύφος και διαφορετική
ενορχήστρωση, σε στίχους Κώστα Λογοθετίδη και μουσική δυο μελών του
ντουέτου Εκείνος και Εκείνος. Το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στον
νέο δίσκο της Αγγελικής Ηλιάδη, τον ένατο κατά σειρά, με τίτλο
"Τραυματισμένε μου έρωτα".
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Του Τάσου Λειβαδίτη)
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ΄τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς. Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον. Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο. Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη . Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν τα μαλλιά σου δε θα γερνάς. Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου. Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον. Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Η χώρα μου
δεν είναι πια η χώρα των ποιητών
Αλλά όπως η Κιμερία
"βουτηγμένη στο σκοτάδι
και στην απουσία"
Την κατοικούνε
ανάποδα και τετράποδα
κι' εντός κοκόρου γνώση
Μ' εν τρίτον οφθαλμού
κι εν όγδοον χιλιοστό αυτιού
Στόμα τρίγωνο καρδιά στον αφαλό
και τα μαλλιά σαν χόρτα ξεραμένα
Αντίς για μάτια τα θηλυκά
φοράνε βέρες
κι' αντίς για γλώσσα
μια σαύρα ζωντανή
Ντουλαποκλειδωμένες
κρύβουν την ουρά τους
ντροπαλά κάτω απ' τα σκέλια
και δρέπουν τους καρπούς
της μελαγχολικής τους
κλωστοϋφαντουργίας.
Η χώρα μου δεν είναι πια
η χώρα των ποιητών
Η σκευωρία του εγώ
και η συνωμοσία του
"ποιος είσαι σύ"
Διαιρούν τους άχρηστους
και τους ανύπαρκτους
σε δυο αντίπαλες φατρίες
Εξίσου υπεύθυνοι
και οι δυο για το όνειδος
και για την αθυροστομία
την παρωδία των θεών και των θνητών
τον μέγα εξευτελισμό
Και δια της βίας
το έλα εδώ εσύ αντιρρησία
Υπόγραψε τούτο το χαρτί
κι' αυτή τη συμφωνία
Και μια δήλωση παραίτησης
από τα νύχια ως την κορφή
Και κάτσε ήσυχα
γιατί θα στην αστράψουμε
Μια καρπαζιά σε άπταιστο
βλαχοβαλκανική.
Η χώρα μου δεν είναι πια
η χώρα των ποιητών
Αλλά το μνήμα
της αμνημοσύνης
και του ωραίου ο βόθρος
Της φτώχειας και της αβουλίας
ο άγριος τοκετός
Η χώρα μου δεν είναι πια
η χώρα κ α ν ε ν ό ς.
Εγκαταλείπω τις ελπίδες μου,
στο καράβι που πλέει,
στην άβαθη θάλασσα και την πικρή. Στην θάλασσα των χρωμάτων που σταλάζουν οι προσμονές και απλώνουν οι λησμονιές.
Περπατά η ψυχή, στις άκρες των δακτύλων, ισορροπεί. Πάνω στο κατάρτι της αγωνίας. Κάπου η ζωή μπατάρει. σαλεύει η ματιά απο το περίμενε του κόσμου. Φτεροκοπά η ανάσα, στον αγέρα της θάλασσας. Βαμμένα όνειρα απο το χρώμα του ουρανού, πορφυρό και γκρίζο, φωτεινά και άφωτα. Πνίγηκε ο ήλιος, το άβαθο της θάλασσας άπλωσε το άλικο το χρώμα στην ψυχή.
Ξαπόσταμα η καρδιά ξεχνώντας τα περίμενε και χάθηκε, στα πέπλα της νύχτας, θαυμάσιο φέρετρο, Η ηρεμία, η λογική.
Πόσα νυσταγμένα αστέρια στα μάτια σου ξενύχτησα.. Στα μάτια, που ποτέ το χρώμα τους δεν είδα..
Πόσες ανάσες στα χείλη σου δε κρέμασα να ξαποστάσουν.. Στα χείλη, που ποτέ τα άδοτα φιλιά δε γεύτηκαν..
Πόσους χορούς το σώμα μου δε ζάλισε στις μεθυσμένες νύχτες του ονείρου, με του κορμιού σου το άπιαστο άγγιγμα τα βήματα παραπατώντας..
Πόσων αιώνων ικεσίες στα πόδια σου δεν άφησα.. Σπονδή.. μυσταγωγίας ιερής που μου χαράκωσε τα βράδια..
Κι ας μη σε ξέρω..
Όμως σε είδα.. Συνθήματα, στους τοίχους του ονείρου μου να γράφεις.. Να μου διαγράφεις.. υπόλοιπο ανεκπλήρωτης, ελλειπτικής τροχιάς ..
Κι όμως.. Ποτέ δε στο ‘πα.. Πως συμπαρέσυρες σπαρτάρισμα απόγνωσης.. σε δύνη από έρωτα πυρακτωμένο..
Ποτέ δε στο ‘πα.. πως νύχτες αλεξίσφαιρες την αναπόληση απ’ τη μορφή σου, στο όνειρο μου θα φρουρούν..
ΣΑΝ ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ...
Μα σαν θα ‘ρθεις.. Στο μέσα σου θα κυλιστώ χωρίς ντροπή.. Τις πεθυμιές να ξετυλίξω, που καίνε πυρωμένες τις παλάμες μου.. Αλύτρωτες του πόθου μου κραυγές, στο σώμα σου να εξαπλωθούν.. Στο ακόλαστο του έρωτα, τα κύτταρα μου να δαρθούν.. Της σάρκας μου τ’ αλαφιασμένο, απ’ του φιλιού σου τη λαχτάρα να σιωπήσει.. Στου ανασασμού σου το τρεμούλιασμα, ο βόγγος μου να χτυπηθεί.. Το Θείο της αγάπης, σε χορτασμένα σώματα το αγιασμένο μύρο να ριγήσει.. Τραγούδι λιόχαρο στο αίμα να κυλήσει, από τα σπλάχνα σαν αναβλύσει το άκουσμα της ηδονής.. Με χρώμα απ’ έρωτα, απαντοχή να ντύσει το σωσμένο..
Μα σαν θα ‘ρθεις.. Ο αέρας τη σιωπή του θα θροΐσει, ταλάντευση απ’ έρωτα στο σύμπαν ν’ απλωθεί.. Και πορφυρή κραυγή, του χρόνου θα ματώσει τη λαχτάρα.. Έναστρος ουρανός να κολυμπήσει, τους πόθους του σε ματωμένη αστροφεγγιά
Κι όταν θα ‘ ρθεις.. Την προσμονή του επερχόμενου στα χέρια θα σφαδάξεις.. Θα ανατινάξες, από το εύφλεκτο εγώ μου, υποταγμένη την παράδοση..
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΩΡΑ;
Ξεμείναμε νωρίς .. Απ’ τα φανάρια της γιορτής αδειάσαμε.. Κι εσύ.. κι εγώ.. Καλά κρυμμένοι πίσω απ’ των λέξεων τα σκοτάδια, στους πόθους μας ξυπόλητοι ακουμπήσαμε.. Μην ακουστούν και γκρεμιστούν απ’ του κενού τ’ ασήκωτο το βάρος..
Αόρατα αγαπιόμασταν τα βράδια, την ερημιά μας σαν βουλιάζαμε στα υπόγεια.. Σκάλα σιωπής διαβαίναμε στις παγωνιές.. Φόβων αγκαλιασμένων τ’ ανηφόρια, τσιγάρο να καπνίσουμε στο ξέφωτο της ουτοπίας..
Τα μάτια..πάνω σου.. πάνω μου.. του αδιέξοδου έσερναν χορό, σε ένα στροβίλισμα απ’ όνειρα ληγμένα.. Που όμως, Στις πεθαμένες δύνες τους χαμόγελα βυθίζαμε.. Γιατί ήμασταν αντάμα..
Γιατί.. Σε δίδυμο πόνο κολυμπήσαμε.. Τη λάμα απ’ το μαχαίρι σαν κεντήσαμε, αντικριστά, στη μοναξιά ο ένας του άλλου..
Τώρα που είσαι..? Που όλη η ζωή μου, έρωτας εύφλεκτος.. στη σπίθα απ’ τ’ άναμμα σου ακροβατεί, του πάθους το αφανέρωτο ν’ ανάψει.. Τα δάχτυλα να κάψει στους γυμνωμένους της φραγμούς..
Άφησε με καλέ μου.. η μοναξιά μου κοντά σου να πυρποληθεί..
LOVE LOVE LOVE (Τραγούδι των Μ. Χατζηγιάννη-Melina Mammas)
Make me smile, make me move make me fall for you
With the touch of your hand make me feel brand new
As a pare there's nothing that we couldn't do
me tight, keep it sweet give me butterflies
Hold me tight, keep it sweet give me butterflies
Kiss me light be in dance staring to my eyes
With you there never be a good in goodbye
And I don't know how it could get any better
And we don't know why we feel the way we do
But that's just love love love
That's just love love love
That's just love love love
That's just love
Μια φορά μου είχες πει τι είναι αυτό που ζω
Τι είναι αυτό που διψά για ένα σ' αγαπώ
Στο είχε πει η ψυχή θα στο πω κι εγώ
Στο λέω κι εγώ, στο λέω κι εγώ
Και δεν με νοιάζει πως θα πάει παρακάτω
Κι ας μου χει κάνει τη ζωή μου άνω κάτω πάλι
Δεν τ' αρνούμαι αυτό που ζούμε
Αγάπη γράφει παντού
Παντού, σε νιώθω δίπλα μου παντού
Κομμάτι είσαι του μυαλού
Το φως κι η τρέλα
Φως μου πάντα γέλα
Μοναχικοί ταξιδιώτες
σε δρόμους χωριστούς,
ασήκωτο το βάρος
της μοίρας μας στους ώμους... Η πορεία σκληρή κι' ο χειμώνας ατέλειωτος, θολός ο ορίζοντας τον ήλιο καιρό στερημμένος... Κι' όλο η πνοή να λιγοστεύει, κάρβουνα στη ψυχή τα όνειρα που κάψαμε βαθειές πληγές ανοίγουν... Η νύχτα χωρίς το δείλι ερχόταν κι οι ψυχές μας κουρασμένες τα μάτια γυρνούν στον ουρανό τ' αστέρι τους γυρεύουν... Εκεί επάνω στων αστεριών τα μαγικά ποτάμια μυστικά συναντηθήκαμε κι' ας μην γνωριζόμαστε... Όσο θα υπήρχε έν' αστέρι να
μας συντροφεύει, η νύχτα που ξεψυχώντας στις ψυχές μας έγερνε, μέσα
στα όνειρά μας χάραμα Άνοιξης έφερνε...
Γλυκό παιδί με τον καιρό θα δεις τ’ όριo
Τ’ όριο που έχει χωρισμένο το καλό και το κακό
Δες τον άνδρα τον τυφλό να πυροβολεί τον κόσμο
Σφαίρες πετούν, βγήκαν για θερισμό
Αν ήσουν κακός Κύριε κι ήσουν θαρρώ
και δεν χτυπήθηκες από μολύβι καυτό
Καλύτερα κλείσε τα μάτια, σκύψε το κεφάλι
και
περίμενε τον εξοστρακισμό
Child In Time
Sweet child in time you'll see the line
The line that's drawn between the good and the bad
See the blind man shooting at the world
Bullets flying taking toll
If you've been bad, Lord I bet you have
And you've not been hit by flying lead
You'd better close your eyes and bow your head
And wait for the ricochet
Είναι κάποιες
στιγμές, που νοιώθω να λιώνω κάτω από το βάρος του άπειρου σύμπαντος και καθώς η ύπαρξή μου βυθίζεται στο κενό, μία άφατη λάμψη της υπέρτατης φύσης διαπερνά τα κύτταρα του είναι μου και μ' εξακοντίζει
στο παράλληλο σύμπαν της ύπαρξής
σου, παράλληλο σύμπαν κι' εγώ...
ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ (Της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)
Θα βρεθούμε μια νύχτα... Να το θυμάσαι..! Σαν η λαχτάρα του κορμιού θύελλα γίνει και ξεχυθεί... Κι η μέρα απορημένη νιώσει το πέρασμα της, με του ουρανού τη σκοτεινιά ενώνοντας το δέος.. Σαν το παράπονο ψυχής μαύρα θα ντύσει άχρωμα σύννεφα... Το χλώμιασμα του φεγγαριού σαν γίνει κόκκινο απ’ τον δικό μας πόθο.. Και τ’ άστρα σαν γείρουν το κορμί τους ταπεινά χώρο να δώσουν στις καρδιές στο αίμα να βαφτούνε... Σαν τα νερά μεθύσουνε απ’ τις βαμμένες στάλες που πέφτουν απ’ τη σάρκα μας και βάφουν τις δικές τους... Σαν ο λυγμός μου φιληθεί με τη δική σου αντάρα...
Θα βρεθούμε μια νύχτα... Να το θυμάσαι..! Σε μια απάνεμη κάμαρα του ονείρου... Σ’ ενός Σύμπαντος ξέχασμα εκεί που άκρη δε θα βρει... Το χόρτασμα της νύχτας
κι ο πόθος σέρνει τη λύσσα του στ’ άρωμα των φιλιών σου.. Εκεί που ζεστά θα τυλιχτώ το ούρλιασμα του κορμιού σου.... Εκεί να με περιμένεις..! Γιατί τούτη η γη φοβάται το βάρος της δίψας μας... Τρέμει μη ποτιστούν τα θέλω της κι οι φόβοι της χαθούνε..!
Ζωγράφισε μου
κορμί και νου, με χρώμα απ’ τις ανάσες σου... Χρυσάφι ο ιδρώτας σου
ας λιώσει πάνω μου, όλες της γης τις θάλασσες... Τη διψασμένη σάρκα να χαϊδέψει
του πόθου ασύντριφτο το χάδι... Ψιθύρισε μου
λόγια ανείπωτα που πυρπολούν τη σκέψη σου... Τα φλογισμένα κύτταρα
μαρτύριο ηδονικό, ακόρεστο να εξαντλήσουν
στης αναζήτησης το σώμα... Καθρέφτισε μου
τα πορφυρά σταλάγματα που μπήζονται στα μάτια σου
από το μάτωμα πόθων λαθραίων... Τη σύγκριση να κάνω, θέλω... Αν τα καρφιά τους λιγοθυμούν τη σκέψη σου, ή αν τα δικά μου σε θάνατο το είναι παραδίνουν... Φανέρωσε μου
όλα τα αφανέρωτα απ’ τις νύχτες σου... Αφάνισε μου
το χθες, μνήμη και παρελθόν... Μες το λαβύρινθο της ηδονής σου ξέχασε με
χωρίς το μίτο... Στο άπειρο χαμένη
σ’ απάτριδες αισθήσεις να χαρίζομαι...
