ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ (Κ.ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

 

 

 

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ (Της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Θα βρεθούμε μια νύχτα...
Να το θυμάσαι..!
Σαν η λαχτάρα του κορμιού
θύελλα γίνει και ξεχυθεί...
Κι η μέρα απορημένη
νιώσει το πέρασμα της,
με του ουρανού τη σκοτεινιά
ενώνοντας το δέος..
Σαν το παράπονο ψυχής
μαύρα θα ντύσει
άχρωμα σύννεφα...
Το χλώμιασμα του φεγγαριού
σαν γίνει κόκκινο
απ’ τον δικό μας πόθο..
Και τ’ άστρα
σαν γείρουν το κορμί τους ταπεινά
χώρο να δώσουν στις καρδιές
στο αίμα να βαφτούνε...
Σαν τα νερά μεθύσουνε
απ’ τις βαμμένες στάλες
που πέφτουν απ’ τη σάρκα μας
και βάφουν τις δικές τους...
Σαν ο λυγμός μου φιληθεί
με τη δική σου αντάρα...

Θα βρεθούμε μια νύχτα...
Να το θυμάσαι..!
Σε μια απάνεμη κάμαρα του ονείρου...
Σ’ ενός Σύμπαντος ξέχασμα
εκεί που άκρη δε θα βρει...
Το χόρτασμα της νύχτας κι ο πόθος
σέρνει τη λύσσα του
στ’ άρωμα των φιλιών σου..
Εκεί που ζεστά θα τυλιχτώ
το ούρλιασμα του κορμιού σου....
Εκεί να με περιμένεις..!
Γιατί τούτη η γη
φοβάται το βάρος της δίψας μας...
Τρέμει μη ποτιστούν τα θέλω της
κι οι φόβοι της χαθούνε..!