ΓΙΑ ΤΟΝ Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ (Γ.ΡΙΤΣΟΣ)

ΓΙΑ ΤΟΝ Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ (Του Γιάννη Ρίτσου)

Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση,
ποιητὲς εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη
ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν
καὶ χτυπητὲς μάθαμε φράσεις
ν᾿ ἀραδιάζουμε κι ἀκόμη
μιὰ εὐαισθησία μας συνοδεύει ὑστερική,
ποῦ μας πικραίνει ἕνα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριὰ ἕνα σύννεφο μαβί.
Χιμαιρικὴ τὴ ζωή μας λέμε καὶ δὲν ἔχουμ᾿ ἕνα φίλο.
Μένουμε πάντα σιωπηλοὶ καὶ μοναχοί,
ὅμως περήφανα στὰ βάθη μας κρατοῦμε
τὸ μυστικό μας θησαυρό,
κι ὅταν ἠχεῖ ἡ βραδινὴ καμπάνα ἀνήσυχα σκιρτοῦμε. 
Θεωροῦμε ἀνίδεους, ἀνάξιους κι εὐτελεῖς γύρω μας ὅλους,
κι ἀπαξιοῦμε μιὰ ματιά μας σ᾿ αὐτοὺς νὰ ρίξουμε,
κι ἡ νέα ξανὰ σελὶς τὸ θρῆνο δέχεται τοῦ ἀνούσιου ἔρωτά μας.
Ἀναμασᾶμε κάθε μέρα τὰ παλιὰ χιλιοειπωμένα αἰσθήματά μας·
ἐξηγοῦμε τὸ τάλαντό μας: «κελαηδοῦμε σὰν πουλιά»·
τὴν ἀσχολία μας τόσ᾿ ὡραῖα δικαιολογοῦμε.
Γιὰ μᾶς ὁ κόσμος ὅλος μόνο εἴμαστ᾿ ἐμεῖς,
καὶ τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ἕνα τοῖχο.
Μ᾿ ἔπαρση ἐκφράζουμε τὰ πάθη τῆς στιγμῆς σ᾿ ἕναν
μὲ δίχως χασμωδίες μουσικὸ στίχο.
Γύρω μας κι ἄλλοι κι ἂν πονοῦν κι ἂν δυστυχοῦν,
κι ἂν τοὺς λυγίζει, ἂν τοὺς φλογίζει ἡ ἀδικία
ὤ, τέτοια θέματα πεζὰ ν᾿ ἀνησυχοῦν
τοὺς ἀστρικούς μας στοχασμούς, εἶναι βλακεία.