ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ΘΥΜΗΣΗ (Κ. ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ΘΥΜΗΣΗ (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Ξέχασα να σε θυμηθώ..
Μη μου θυμώσεις..
Δεν φταίω εγώ..
Σ’ άνυδρη γη,
τον ίσκιο του φευγιού σου φύτεψα,
με θύμησης υπόσχεση, μαζί, για να ριζώσει..
Μα..
Σπόρια αθέριστα, της λησμονιάς,
τα χέρια μου γεμίσανε..

Βαρύ το δίψασμα τις νύχτες,
κατάσαρκα σαν τις ποτίζει της απουσίας η υγράδα..

Βαριά της μνήμης κι η κραυγή,
το ράγισμα της σαν ουρλιάζει,
στης σκέψης σου το σκουριασμένο είδωλο..
Όπως ο κάκτος..
στην έρημο σαν αλυχτά το ξέχασμα του..
Όπως η άμμος..
την μοναξιά της σαν φωνάζει στην κάψα του βραχότοπου..

Καλέ μου..
Μη μου θυμώσεις..
Οι ξάγρυπνες νύχτες μου δεν προχωράνε,
όταν τις αγκυλώνει,
της σκέψης σου το σκουριασμένο βήμα..

Κι εγώ νυστάζω..
Βιάζομαι τόσο..
του αύριο να ονειρευτώ, θύελλα απ’ άγριο βλάστωμα..

Μη μου θυμώνεις...