ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ (Μ. ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ)

ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ (Της Μαρίας Πολυδούρη)

Θα ‘ναι ξημέρωμα
όταν ο έρωτας
δε θα μας εύρη πια μαζί.
Εσύ σε νιότης μάτια
-ακύμαντα γαλάζια-
θα υψώνεις τα πανιά.
Κι εγώ στη μοναξιά μου
το λόγο θα ξορκίζω
-χειρόγραφα ευαγγέλια-
θα ρίχνω στην πυρά.
Κατάλευκη σα χιόνι
ανάμεσά μας μόνη
θα ηχεί η σιωπή.
Η θέαση του κόσμου
μονότονα κοινή:
Ο ουρανός που σκέπει,
ο δείχτης στο ρολόι,
το κοίλο της σελήνης,
ο καβαλάρης χρόνος
-ως άλλος Ροσινάντε-
ιπποτικά θα σκύβει.
-Πώς πάλιωσε η στολή;
Ολόγυρα η φύση
ασάλευτη θα βλέπει
του κόσμου τα «μικρά».
Ένας σκληρός Απρίλης
αμνήμονος θα πίνει
τα δάκρυα σα νέκταρ
αστόχαστος θα συγκερνά.
Με βλέμμα ηττημένο
το νήμα θα τραβήξω
τα μάτια μου σαν κλείσω
μονάχα, σιωπηλά.