ΘΕΙΑ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ (Της Ρίτσας Δρακοπούλου)
Ελλάδα του 1950. Ελλάδα μεταπολεμική, μετεμφυλιακή......
Οι ουλές από τα τραύματα της χώρας πυορροούν κι η μυρουδιά του αίματος διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Χαροκαμένες μάνες, χήρες, αδελφές, ντυμένες στο χρώμα του πένθους.
Τα παιδιά υποσιτισμένα, ντυμένα όπως-όπως με χιλιοφορεμένα ρούχα από δεύτερο και τρίτο χέρι, ξυπόλητα ή φορώντας τρύπια παπούτσια παίζουν με αυτοσχέδια παιχνίδια στις αλάνες ή στους λασπωμένους δρόμους της χώρας. Τρώνε μια φέτα ψωμί με βρεγμένη ζάχαρη ή με αλειμμένο πολτό τομάτας.
Οι δοσίλογοι κι οι μαυραγορίτες λουφάζουν στις κρυψώνες τους μέχρι να αναλάβουν θέσεις και οφίτσια στο κράτος. Τα παιδιά τους τρώνε το ψωμί με βούτυρο ή και θρεψίνη (σταφιδίνη σε μορφή κρέμας).
Οι "φιλεύσπλαχνοι" σύμμαχοι εκδηλώνουν τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα με αποστολές δεμάτων: σκόνη γάλα, κίτρινο τυρί, κονσέρβες. Στα σχολεία λειτουργούν συσσίτια για την αντιμετώπιση της ασιτίας και της αβιταμίνωσης. Η σοκολάτα άπιαστο όνειρο στα βουρκωμένα παιδικά μάτια. Η φυματίωση θερίζει και οι ψείρες εγκαταστάθηκαν στα κεφάλια όλων.
Στα παραπήγματα της Τούμπας, στη Θεσσαλονίκη, ζει η κυρία Χαρίκλεια με τα δυο ορφανά του αδελφού της. Τον Θεόφιλο και τη Δέσποινα. Προσφυγοπούλα μετά από τον "συνωστισμό" στη Σμύρνη.Τα ανίψια της έχασαν και τους δυο γονείς στον πόλεμο κι αυτή "έταξε" τη ζωή της στο μεγάλωμά τους. Με εργαλείο μια παλιά ραπτομηχανή Singer τις νύχτες έραβε μανσέτες και γιακάδες σε πουκάμισα για λογαριασμό κάποιας βιοτεχνίας.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δεν χωρούσε άνδρας στη ζωή της μη και κλέψει λίγη αγάπη, λίγη φροντίδα από αυτήν ,που όφειλε στα δύο ορφανά. Ύψωσε τείχη υψηλά και αδιαπέραστα στον έρωτα. Τέτοιο "κακό" να μην την βρει μονολογούσε.
Σε προχωρημένη ηλικία, όταν διάβηκε πια τη δεκαετία των εβδομήντα χρόνων, κρίθηκε απαραίτητη η επίσκεψη της σε γυναικολόγο. Η ανιψιά της η Δέσποινα της εξήγησε τη διαδικασία της εξέτασης κι αυτή μοιρολογούσε νύχτα και μέρα γι αυτό που έμελλε να υποστεί.
Ανέβηκε στη μισητή απ΄όλες τις γυναίκες πολυθρόνα του γυναικολόγου, κάλυψε τα μάτια με το κεφαλομάνδηλο για να μειώσει την ντροπή που την έκανε να σπαρταράει σαν ψάρι στο αγκίστρι ψαρά. Σε δύο μόνο λεπτά ο γυναικολόγος φανερά σοκαρισμένος και έκπληκτος της λέει: Τελειώσαμε δεσποινίς Χαρίκλεια..... Οργίστηκε η γυναίκα με την προσφώνηση. Τι ήταν τούτο το δεσποινίς στα εβδομήντα της? Μη με κοροϊδεύεις γιατρέ, τον απείλησε και κείνος αμύνθηκε στην απειλή με αμυδρό χαμόγελο γεμάτο σεβασμό.
Στο προσκεφάλι της η θεία Χαρίκλεια δεν είχε αισθανθεί ποτέ της την ανάσα του έρωτα. Στο λιγνό κορμί της δεν τυλίχτηκαν ποτέ στιβαρά ανδρικά χέρια, κανείς δεν της ψιθύρησε το σ΄αγαπώ. Τα στήθη της δεν γνώρισαν το χάδι μήτε το θηλασμό μωρού. Τα χείλη της στέγνωσαν χωρίς τη δροσιά ενός ερωτικού φιλιού.Το δέρμα της σαν ξηραμένη λάσπη από την απουσία ερωτικών χυμών. Δεν ένοιωσε στο κρεβάτι της το νωχελικό αποκάρωμα με την αιώνια λειτουργία ζωής και γέννησης. Στέρφα η ζωή της, τάμα στις ψυχές των δύο ορφανών.
Έφυγε πλήρης ημερών σαν ένα λουλούδι που δεν άνθησε ποτέ.
Η θεία Χαρίκλεια. Η Θεία αυτοθυσία........
Οι ουλές από τα τραύματα της χώρας πυορροούν κι η μυρουδιά του αίματος διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Χαροκαμένες μάνες, χήρες, αδελφές, ντυμένες στο χρώμα του πένθους.
Τα παιδιά υποσιτισμένα, ντυμένα όπως-όπως με χιλιοφορεμένα ρούχα από δεύτερο και τρίτο χέρι, ξυπόλητα ή φορώντας τρύπια παπούτσια παίζουν με αυτοσχέδια παιχνίδια στις αλάνες ή στους λασπωμένους δρόμους της χώρας. Τρώνε μια φέτα ψωμί με βρεγμένη ζάχαρη ή με αλειμμένο πολτό τομάτας.
Οι δοσίλογοι κι οι μαυραγορίτες λουφάζουν στις κρυψώνες τους μέχρι να αναλάβουν θέσεις και οφίτσια στο κράτος. Τα παιδιά τους τρώνε το ψωμί με βούτυρο ή και θρεψίνη (σταφιδίνη σε μορφή κρέμας).
Οι "φιλεύσπλαχνοι" σύμμαχοι εκδηλώνουν τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα με αποστολές δεμάτων: σκόνη γάλα, κίτρινο τυρί, κονσέρβες. Στα σχολεία λειτουργούν συσσίτια για την αντιμετώπιση της ασιτίας και της αβιταμίνωσης. Η σοκολάτα άπιαστο όνειρο στα βουρκωμένα παιδικά μάτια. Η φυματίωση θερίζει και οι ψείρες εγκαταστάθηκαν στα κεφάλια όλων.
Στα παραπήγματα της Τούμπας, στη Θεσσαλονίκη, ζει η κυρία Χαρίκλεια με τα δυο ορφανά του αδελφού της. Τον Θεόφιλο και τη Δέσποινα. Προσφυγοπούλα μετά από τον "συνωστισμό" στη Σμύρνη.Τα ανίψια της έχασαν και τους δυο γονείς στον πόλεμο κι αυτή "έταξε" τη ζωή της στο μεγάλωμά τους. Με εργαλείο μια παλιά ραπτομηχανή Singer τις νύχτες έραβε μανσέτες και γιακάδες σε πουκάμισα για λογαριασμό κάποιας βιοτεχνίας.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δεν χωρούσε άνδρας στη ζωή της μη και κλέψει λίγη αγάπη, λίγη φροντίδα από αυτήν ,που όφειλε στα δύο ορφανά. Ύψωσε τείχη υψηλά και αδιαπέραστα στον έρωτα. Τέτοιο "κακό" να μην την βρει μονολογούσε.
Σε προχωρημένη ηλικία, όταν διάβηκε πια τη δεκαετία των εβδομήντα χρόνων, κρίθηκε απαραίτητη η επίσκεψη της σε γυναικολόγο. Η ανιψιά της η Δέσποινα της εξήγησε τη διαδικασία της εξέτασης κι αυτή μοιρολογούσε νύχτα και μέρα γι αυτό που έμελλε να υποστεί.
Ανέβηκε στη μισητή απ΄όλες τις γυναίκες πολυθρόνα του γυναικολόγου, κάλυψε τα μάτια με το κεφαλομάνδηλο για να μειώσει την ντροπή που την έκανε να σπαρταράει σαν ψάρι στο αγκίστρι ψαρά. Σε δύο μόνο λεπτά ο γυναικολόγος φανερά σοκαρισμένος και έκπληκτος της λέει: Τελειώσαμε δεσποινίς Χαρίκλεια..... Οργίστηκε η γυναίκα με την προσφώνηση. Τι ήταν τούτο το δεσποινίς στα εβδομήντα της? Μη με κοροϊδεύεις γιατρέ, τον απείλησε και κείνος αμύνθηκε στην απειλή με αμυδρό χαμόγελο γεμάτο σεβασμό.
Στο προσκεφάλι της η θεία Χαρίκλεια δεν είχε αισθανθεί ποτέ της την ανάσα του έρωτα. Στο λιγνό κορμί της δεν τυλίχτηκαν ποτέ στιβαρά ανδρικά χέρια, κανείς δεν της ψιθύρησε το σ΄αγαπώ. Τα στήθη της δεν γνώρισαν το χάδι μήτε το θηλασμό μωρού. Τα χείλη της στέγνωσαν χωρίς τη δροσιά ενός ερωτικού φιλιού.Το δέρμα της σαν ξηραμένη λάσπη από την απουσία ερωτικών χυμών. Δεν ένοιωσε στο κρεβάτι της το νωχελικό αποκάρωμα με την αιώνια λειτουργία ζωής και γέννησης. Στέρφα η ζωή της, τάμα στις ψυχές των δύο ορφανών.
Έφυγε πλήρης ημερών σαν ένα λουλούδι που δεν άνθησε ποτέ.
Η θεία Χαρίκλεια. Η Θεία αυτοθυσία........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου