ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑ-ΠΟΙΗΤΩΝ (Σ. ΣΤΑΥΡΟΥ)

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑ-ΠΟΙΗΤΩΝ (Του Σταύρου Σταύρου)

Θα σου πω για τους ποιητές, φίλε,
θα σου πω δυο πράγματα για τη φάρα τους
έτσι για να ξέρεις,
έτσι για να μαθαίνεις γιατί το να γράφεις στιχάκια δε σε κάνει ποιητή.
Οι ποιητές είναι σιωπηλά πλάσματα, παλικάρι μου,
δε φωνασκούν και δεν γαβγίζουν πίσω από φουστάνια και βρακιά,
γαβγίζουν στα φεγγάρια,
στα περαστικά αυτοκίνητα
και στη μούσα τους,
οι ποιητές ξέρουν τον έρωτα μέσα από κοψίματα τόσο βαθιά
που χώνουν μες τις πληγές τους ολόκληρες πόλεις
και ζωγραφίζουν τον έρωτα με τσεκούρι και σπαθί και δόντια λύκου, φίλε.
Οι ποιητές είναι πλάσματα ερωτικά και μελαγχολικά,
γιατί τον ερωτισμό δεν τον φτιάχνεις με τα στιχάκια, φίλε,
δεν τον πλάθεις με λεξούλες αγαπησιάρικες και καυλωτικές,
είναι αίμα που βράζει μες τις φλέβες, φίλε
και γεννιέσαι μ' αυτό.
Οι ποιητές είναι άνθρωποι μοναχικοί, σκοτεινοί και δύσκολοι
και μην τους λυπάσαι γι' αυτό,
να λυπάσαι εσένα που σκορπίζεσαι σε μαγαζάκια της συμφοράς,
με τα ληγμένα χαμόγελα
και τα κοριτσόπουλα που χαχανίζουν.
Άκου λοιπόν για τους ποιητές
και στο λέω απλά, καθαρά,
να τ' ακούσεις πάνω από το σουξεδάκι της ζωής σου:
αν βρεθείς καμιά φορά μες τη νύχτα τη δικιά τους
θα χεστείς από το φόβο σου, αγόρι μου,
υπάρχουν πράγματα εκεί έξω
που θα καταπιούν τη μικρούτσικη ψυχούλα σου ώσπου να ξημερώσει.
Οι ποιητές, φίλε,
κρατάνε το σκότος στις πλάτες τους
να μη σου πλακώσει το φως σου.
Έτσι πληροφοριακά στο λέω.
Αφού με ρωτάς.