ΕΡΩΤΑΣ ΗΤΑΝΕ (Κ. ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

ΕΡΩΤΑΣ ΗΤΑΝΕ (Της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Έρωτας ήτανε θαρρώ….
Έτρεχε το χαμόγελο
πάνω στο ολοπόρφυρο μετάξι των μαλλιών της..
Και λιγότρυζε μ’ αστραφτερές δαγκωματιές
το ατίθασο αλήτεμα απ’ τις μπούκλες της..
Μα δε πονούσε....
Λαμποκοπούσε..
Στραφτάλιζε ολάκερη η περπατησιά της,
καθώς καθρέφτιζε απάνω της, της Άνοιξης το ξύπνημα..
Και κύλαγε η χαρά, πέλαγα ασίγαστα,
αισθήσεις στο κορμί της..
Στιγμές χρωματιστές ευώδιαζαν από παντού..
Κι η φύση σώπασε εκστασιασμένη..
Σαν τότε, που την έριξε ο Θεός,
γλυκά, μια νύχτα από το άπειρο..
Χωρίς μιλιά, χωρίς ρωτήματα
και τα πουλιά, στο απέραντο παραληρούσαν..
Και πλάτυνε ο Ουρανός..
Και βάθυνε
για να χωρέσει όλη, τ’ Απρίλη την μετοίκηση..
-Θεέ μου πόσο τον αγαπάω,
ψιθύρισε η καρδούλα της..
Κι οι χτύποι, τρελό χορό αρχίσανε..
Και οι ανάσες ροβολήσανε,
στα πέρατα του κόσμου να δείξουν τα προικιά τους..
Κι απλώθηκε ο ψίθυρος..
Και γλύκανε τις εσχατιές από ωκεανούς ανταριασμένους..
Και πεθυμιές ξεσήκωσε από ποτάμια νεκρωμένους..
Μέχρι και τα βραχόκαρδα τα ηλιοφαγωμένα
σκύψαν δειλά
και μες τις άνυδρες σπηλιές τους γονατίσαν..
Και με μανία ξύνανε τη γλίτσα της ψυχής τους..
Μην έρθει η αλμύρα η νιόβγαλτη….
και μπλέξει στα ξερά τους….
Έρωτας θα 'μπαινε θαρρώ…..