ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ (του Ιωάννη Δαύρου)
Με κύκλωνε το σκοτάδι,
Όταν εσύ, αόρατο βέλος του σύμπαντος
έγινες αίσθηση,
πέταγμα πεταλούδας,
άγγελος της καταιγίδας,
που με γεννούσε μέσα από τη φλόγα
των κεραυνών.
Κι’ ήσουν χείμαρρος,
Που έρρεε στην διψασμένη κοίτη,
σχάσιμο στην έρημο της ύπαρξής μου,
να σε ρουφάει το είναι μου
και να σε μετουσιώνει
σε απόλυτη αξία,
πολύτιμη όσο και τα δάκρυα,
που απόθετα στα μάγουλά σου,
συμπυκνωμένη ύλη της ενέργειάς σου,
που έτρεχε μέσα μου,
ευτυχία και πόνος,
δύναμη και παραλυσία,
ζωοδότης αέρας
στη φλόγα της ζωής μου που τρεμόσβηνε.
Όταν παραδόθηκα στα χέρια σου,
έγινα όλος μια καρδιά,
που παλλόταν με τη δικιά σου συχνότητα…
Τη θώπευσες τρυφερά σαν παιδί,
που παίρνει το πρώτο του δώρο
και μετά τη γρατζούνισες,
όπως το παιδί που βαριέται το παιχνίδι του.
Μια σταγόνα αίμα που έτρεξε
δεν έπεσε καν στη ποδιά σου,
έμεινε για λίγο αόρατη κηλίδα στο δρόμο
και σβήστηκε γρήγορα από τα βήματα των
περαστικών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου