ΓΕΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (του Ιωάννη Δαύρου)
για να μας σημαδέψει,
σταλμένη από τις μοίρες,
που χαρίζουν τα πολύτιμα
στους ανυποψίαστους ανθρώπους
που ταξιδεύουν στις πλατιές ερήμους,
σαν ανώνυμοι ταξιδιώτες της ιστορίας.
Κανείς μας τότε δεν φανταζόταν
ότι το ορμητικό ποτάμι,
που την έφερνε κοχλάζοντας,
θα παράσερνε και μας στα ψηλά αλώνια,
που οι πιο αξιωμένοι, αθάνατοι υπάρχουν…
Παιδιά άμαθα κι’ εμείς
και ξάφνου σπουδαίοι πρωταγωνιστές,
Διγενής, Λεωνίδας και Καραϊσκάκης,
μπουρλοτιέρηδες και τριακόσιοι,
σε ευφάνταστο σκηνικό μοναδικής πρεμιέρας
το θάνατο ν’ αψηφάμε,
στων Ελλήνων ηρώων
το αιώνιο φως να εξαϋλωνόμαστε…
Όταν ξημέρωσε η νέα μέρα,
που τόσες ελπίδες έφερνε,
χορέψαμε στους δρόμους
και ήπιαμε το γλυκό κρασί της νίκης
άφθονο, μέθη ατέλειωτη…
Και ξαναπήραμε τους μεγάλους δρόμους…
Νέοι τόποι, νέες εμπειρίες, άλλοι καιροί…
Τα ιδανικά όλο να ξεφτίζουν, φθηνά να γίνονται….
Νέες παραστάσεις σε πλανόδιους θιάσους,
ποτέ πάλι σε πρεμιέρα
μεγάλης παράστασης πρωταγωνιστές.
Κάποιοι από μας ανεβασμένοι στο πάλκο,
σαλτιμπάγκοι σε ρόλους καρικατούρες,
οι περισσότεροι σιωπηλοί θεατές μείναμε
σε ανούσια θεάματα
με άψυχα σύμβολα και ιδέες…
Ακόμη κι' εκείνη η μεγάλη νύχτα
ξεθώριαζε, αλλιώτικη γινόταν,
ψευδεπίγραφη παράσταση ανίκανων ηθοποιών…
Παρασυρμένος κι’ εγώ
από τον χείμαρρο της αλλοτρίωσης,
που χρόνια τώρα με σέρνει μακριά,
κρατάω την αίσθηση από 'κείνη τη νύχτα,
κρυφή ελπίδα και προσμονή
της αυγής, στα σκοτάδια που με τυλίγουν…
Ακόμη νοιώθω στα χέρια μου
το αίμα ζεστό να τρέχει από τη πληγή
του κοριτσιού, με σφαίρα κτυπημένο
κι’ ένα αεράκι που φύσαγε
λευτεριάς, θυμάμαι…
Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου