ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ (Κ.ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ (ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

Και βγήκε ο έρωτας
σεργιάνι..
Ντυμένος..
στολισμένος..
με τ’ αγοραία του φτιασίδια,
έλαμπε επιτήδευση..!
Να μακιγιάρει ήθελε..
Με τέχνη αψεγάδιαστη
να καμουφλάρει,
χρόνων – αιώνων
όλα τα αποκαΐδια..
Και στραφτάλιζαν
στο διάβα του
τα κατακόκκινα κραγιόνια..
Κι ευθύς..
η νύχτα,
μπαρούτιασμα στα σύμπαντα
οσμίστηκε..
Κι ακροπατώντας..
σβηστά κρατώντας
του πόθου τα λαμπιόνια,
τ’ αστέρια παραμέρισε
αλαφιασμένη..
Φεγγάρια σκέπασε
κυνηγημένη..
Η καλυμμένη επέλαση
κακού,
μην και τα σβήσει..
Με τρόμο έκρυψε
στο βλέμμα της,
όλης της μέρας
τα φοβισμένα ελλείμματα
λαχταρισμένη..
Στον κόρφο έθαψε
τ’ απόβραδου
άβουλα τα διλήμματα..
Να μη φανούνε..
Μη και πυρώσουν
τα βιαστικά τους..
Μη και καούνε..
σαν δικασμένου έρωτα,
συχωρεμένα κρίματα..
Κι έδενε η νύχτα τα σκοτάδια της..
Κι έλυνε ο έρωτας τις προσμονές..
Δήθεν..?
Αληθινές..?
Κανένα απ’ τα λαβώματα
δε βρήκε
να’ απαντήσει..
Ως και το χάραμα..
νύσταγμα δήλωσε
και πήρε να κοιμίσει,
όλα της νύχτας
τα μαλώματα..
Σ’ απόηχο
απ’ το γδαρμένο
απ’ το μουτζουρωμένο φως του,
γλυκά να τ’ ακουμπήσει..
Τι νύχτα ..
με φώσφορο σαβανωμένη
ήταν κι αυτή…!
Μια νύχτα ξέθωρη..
μια νύχτα αφορισμένη
από τα ατέλειωτα,
ηλεκτροφόρου έρωτα,
αλλόφρονα.. γιατί……!