16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ...

1-6-1998 ΚΑΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΩΣ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ, ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΔΥΘΕΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΥΨΩΘΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ...

ΚΡΑΤΗΡ (του Δ. Λιαντίνη)

 

Ἡ μουσική πού ξαγριεύει τά πουλιά

διαγούμισε τίς πολιτεῖες.

Στα κλαδιά τῆς ἀκακίας άνθίζει ἡ βιάση.

Κατηφοράει στούς λόφους πίσσα και πορφυρή

μαρμαρυγή.

Στ’ ἀρχοντικό τῆς σεισμοπυρκαγιᾶς

φῶτα καί καμπάνες.

Παράμερα σκουριάζουνε λυπητερά

τά σάνδαλα τοῦ Ἐμπεδοκλῆ.

 

Ο Εμπεδοκλής ανεβαίνει τα ύψη κάθετα. Σε τέμπο ανήμερο. Μουσική με εξαίσια όργανα συνοδεύει το δρόμο του. Είναι εκείνη η άλλη Eroica. Ο μεγάλος Κωφός δεν έχει χρεία πια να σκίσει την αφιέρωση του. Γιατί ο ήρωας δε θα φενακίσει τώρα την ελπίδα των ανθρώπων. Και το Marcia funebre ακούγεται για πάντα τραγούδι του πένθους. Στο δρόμο θανάτου που δεν έχει γυρισμό.
Το βήμα του αστροβάτη αφήνει πίσω τις πλαγιές, μαζί με το φως του ήλιου που βασιλεύει αντίκρα. Μια γραμμή καθαρή χωρίζει το φωτιζόμενο που καταδιώκεται, και ανεβαίνει, και λιγοστεύει. Από τη σκιά που καταδιώκει, και ανεβαίνει, και περισσεύει. Ώσπου ο ίσκιος να σκεπάσει την τελευταία άκρια της κορυφής του όρους. Την ώρα που η στερνή αχτίνα του ήλιου από πέρα θα βυθίσει στο βύθος των οριζόντων.
Το πήδημα του Εμπεδοκλή στη μήτρα του Χάους άγγιξε την πιο ανθρώπινη πράξη που έπραξε άνθρωπος.
Γιατί; Γιατί εκεί και τότε παίχτηκε στα ζάρια το αρχέτυπο, και όχι το παράδειγμα.
Πώς; Το πώς μας το άφηκε αίνιγμα και δώρο. 

                                                                                   (Απόσπασμα από το "ΓΚΕΜΜΑ")