ΚΑΠΟΥ.. ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ (Κ. ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

ΚΑΠΟΥ.. ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ (Της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Και κάπου εκεί,
στα ταπεινά της γης..
μια νύχτα – αγρύπνια,
των κοχλασμένων πόθων της
ανάδευε
το κολασμένο..

Και κάπου αλλού,
στου σύμπαντος το επαρμένο..
μια χούφτα αστέρια,
ξάφνου
ξεσηκωθήκαν’..
Των πόθων χαμηλώσανε
τη ντροπαλότητα
και με αναμονής
ορμητικότητα,
απ’ του ουρανού τα υψώματα,
στου σκοταδιού κατήφορο,
σεργιάνιζαν,
λάμψεις
απ’ την αντάρα τους..
Ναι..
Εκεί, στης σάρκας τα απόκρημνα,
που το ξεχείλισμα του έρωτα,
βύθιζε τις βουές του..
Εκεί, που οι ολισθηρές φωτιές του,
λαίμαργα
κατρακύλαγαν
στου φθόνου τους το βλέμμα..
Και ‘σκυβαν οι λαχτάρες τους
κόκκινες απ’ τό αίμα..
Και σπρώχνανε οι ψίθυροι
του σκοταδιού το γέρμα..
Και συνωστίζονταν συμπυκνωμένοι
οι χυμοί,
απ’ τα απροσέγγιστα τους..
Να δουν..
Να αγγίξουν..
Να χαρούν..
όλα, τα απλησίαστα τους..
Μα ένα φεγγάρι – σαλτιμπάγκος,
της ηδονής τ’ ανομολόγητα,
με κίτρινο απ’ το γέλιο του,
φρικτά τρομοκρατούσε..
Στο απατηλό απόδρασης,
με λύσσα ιχνηλατούσε..
Της προσμονής οι ικεσίες τους,
μην αυλακώσουνε
σε νύχτα γης,
τις πυρωμένες διαδρομές..
Των άδοτων φιλιών τους
το ανάγλυφο,
στου σκοταδιού το ολοκαύτωμα
μην αποτυπωθεί..
Μη σμίξει..
Μη σημαδευτεί,
της έλλειψης ο στεναγμός,
απ’ των αισθήσεων την πανδαισία..
Κι η νύχτα γης,
ανάτειλε
μια κολασμένη αναρχία..
Και τ’ ουρανού,
νομοταγής φωτοχυσία,
κατέβαινε,
επίγειου παράδεισου
τους κραδασμούς
να περιμένει..
Να ολισθαίνει ..
Να ανασαίνει..
σε μια αλλόκοτη..
σε μια ανομολόγητη
οφθαλμαπάτης,
διάσπαρτη ουτοπία…
Τι νύχτα κι αυτή..
Ένα κομμάτι ουρανού,
με ένα άστραμμα
αυτοχειρία..
στη γη
αποφάσισε να μείνει..
Στου έρωτα κυριαρχία
για πάντα να παραδοθεί...
Αιώνια να ταφεί
δίπλα στη χορτασμένη σάρκα..
Καντήλι της να γίνει...
Δε με πιστεύεις..;΄
Το έζησα στο όνειρο.. σου λέω....!