ΔΥΩΝ ΗΛΙΟΣ (Φ. ΓΚΙΚΑΣ)

ΔΥΩΝ ΗΛΙΟΣ (Του Φώντα Γκίκα)

Πάντα,
μα πάντα το γαλανό χρώμα
βρίσκει τον τρόπο
να μου διαταράξει
τις αναμνήσεις από το αντάρτικο.
Τότε που πολεμούσα τη σκιά μου,
μόνο και μόνο
για να διασώσω την παράνοιά μου…
Το γαλανό χρώμα έχει το χάρισμα
να μου διαλύει την αυταπάτη
ότι τα ύψη είναι εχθροί μου.
Να τρέξω να προλάβω
τα λούτρινα βράχια
προτού να λιώσουν.
Να προφτάσω να κρατήσω
την άσπρη πέτρα σφιχτά
προτού την ποδοπατήσουν
οι διχαλωτές σαγιονάρες
του πολιτισμού…
Μαυρίζει το δέρμα μου
για να μη μαυρίσει η ψυχή μου.
Ο μεγαλύτερος δείκτης προστασίας
είναι η αγκαλιά ενός φίλου.
Ο ήλιος ανοίγει διάλογο
με το πρόσωπό μου
– θέλω δε θέλω.
Περιμένω να πάρω
την εκδίκησή μου
λίγο μετά τις οκτώμιση.
Ηδονίζομαι να τον βλέπω να δύει.
Απ΄ το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου,
απ΄ το μπαλκόνι, απ΄ οπουδήποτε…
- Πέσε… πέσε…
λέω από μέσα μου.
Σήμερα μου επεφύλασσε έκπληξη.
Έδυσε όντας – σχεδόν – τετράγωνος.
Τουλάχιστον στη φαντασία μου.
Σα να ΄θελε να μου χαλάσει
την ικανοποίηση να τον βλέπω να πέφτει…
Σα να ΄θελε να με κάνει
να τον σκέφτομαι μέχρι
να τον ξαναδώ να εμφανίζεται.
Το δέρμα δεν μπορεί να μαυρίσει
μετά τη δύση του ήλιου.
Η ψυχή όμως μπορεί…