ΥΣΤΕΡΑ... (Φ. ΓΚΙΚΑΣ)

ΥΣΤΕΡΑ... (Του Φώντα Γκίκα)

Τύλιξα ακόμα μια φορά τη φθαρμένη φανέλα γύρω απ΄ το πρόσωπό μου για να μη με βλέπουν. Όπως καλύπτουν τα νήπια τα μάτια τους με τα χέρια, όταν παίζουν κρυφτό με τους χαζομπαμπάδες τους.
Νιώθω το σώμα μου κύμα πάνω στις πέτρες. Παλεύω για την αρμονία της οριζοντίωσης μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Μια μικρή ζαλάδα, μια μικρή αιωνιότητα μέσα στο κεφάλι μου. Για πότε βυθίστηκα στο φωτεινό χάος του κεφαλιού μου δεν το κατάλαβα. Θα περιμένω να με ξυπνήσει η μυρωδιά της αγκαλιάς του παραδιπλανού ζευγαριού….. Ψαχουλεύω στα τυφλά μέσα στην τσάντα μου για ένα τσιγάρο.
Χαζεύω το παραδιπλανό ζευγάρι μέσα από το πρίσμα του καπνού μου. Το φιλί τους είναι τόσο αλμυρό που με κάνει να διψάω. Το νερό ζεστάθηκε…. Όχι πως δεν πίνεται, αλλά προτιμώ άλλο ένα τσιγάρο. Να στεγνώσω, να αφυδατωθώ κι άλλο. Το φιλί του ζευγαριού μετατρέπει ανεπαίσθητα την αλμύρα σε μέλι. Τώρα το στόμα μου κολλάει…. Αλλά πάλι, θα αρνηθώ το νερό. Ήρθε η ώρα να ανασύρω από το παρελθόν πικρές αναμνήσεις, για να ολοκληρωθεί ο κύκλος των γεύσεων που προκαλούν τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μέχρι η ακατανίκητη ουδετερότητα του νερού να τα διαλύσει όλα και να αρχίσω να μετράω απ΄ το μηδέν. Και η παρέα μου παίρνει – ξανά – σάρκα και οστά.
- Φεύγουμε ?
- ….. ένα τσιγάρο ακόμα …..