ΜΙΚΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ (Φ. ΓΚΙΚΑΣ)

ΜΙΚΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ (Του Φώντα Γκίκα)

Ο γυρισμός είναι πιο μακρύς απ΄ ότι περιμέναμε.
Όλη αυτή η σκόνη στο δρόμο γεννάει χρόνο.
Γεννάει λεπτά και δευτερόλεπτα
στο κυνήγι της αφετηρίας.
Τα βιολογικά μας ρολόγια προηγούνται
μισή ώρα από την πραγματικότητα.
Αλλά η σκόνη προηγείται των ρολογιών
μια αιωνιότητα.
Ποιος βράχος έσπειρε
όλη αυτή τη θολούρα στο δρόμο μας;
Ποιος βράχος ξέχασε όλη αυτή τη σκόνη;
Ο χωματόδρομος με τις πέτρες
είναι η μακριά του γλώσσα
που μας απομακρύνει από το “πίσω”.
Μας τραβάει στο “πέρα”.
Που δεν είναι παρά η ολοκλήρωση του κύκλου,
μέχρι να γυρίσουμε εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε.
Αναζητώ μάταια τους μικρούς διόνυσους,
να απορροφήσουν τους κραδασμούς της διαδρομής.
Αλλά το πεπρωμένο επιτάσσει
να φάμε ωμά χαλίκια και απότομες στροφές.
Συνηθίζεις...
Μα που και που μπαίνεις στον πειρασμό
να κατέβεις και να παραμερίσεις
τους κορμούς των δέντρων
για να δεις πιο μέσα στο δάσος.
Να δεις, μόνο να δεις, όχι να μπεις.
Η περιπλάνηση, όμως, δεν αφήνει χρόνο
για πειράματα στα ζεστά σκοτάδια του δάσους.
Μια που κλείσαμε τα μάτια μας
και μια που τα ανοίξαμε
στο λευκό κρεβάτι του μπαλκονιού μας.
Κι όλο αυτό το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων
μπορεί και να κράτησε ένα δευτερόλεπτο…
Ή οχτώ ώρες...
Ή ακόμα, μπορεί και να διήρκησε
όσο χρειάζεται ο βράχος
για να κάνει τη σκόνη και τα χαλίκια δρόμο…