ΣΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΙ (Φ. ΓΚΙΚΑΣ)

ΣΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΙ (Του Φώντα Γκίκα)

Ανεβαίνουμε σκάλες...
Σκάλες. Σκάλες. Σκάλες...
Συνήθως το μυαλό προστάζει 
και τα πόδια ακολουθούν. 
Καμιά φορά όμως συμβαίνει και το αντίθετο. 
Όταν ξέρεις ποιος είναι ο προορισμός 
δε χάνεσαι ποτέ. 
Φτάνει μόνο να παρκάρεις 
τη θλίψη σου μακριά απ΄ το πανηγύρι. 
Λίγο πιο δίπλα από το νεκροταφείο 
των ηλεκτρικών συσκευών 
και των παρατημένων αυτοκινήτων.
Γύρω μου μικροί διόνυσοι, 
χορεύουν ξυπόλητοι 
κι ας μην ξέρουν τα βήματα. 
Μικροί ιερείς της κάνναβης και του κρασιού. 
Σκοπός τους είναι να μην σε αφήσουν 
ν΄ ανακαλύψεις την Αόρατη Δύναμη 
που τραβάει σα μαγνήτης 
όλο αυτό το πλήθος 
προς το κέντρο του κύκλου. 
Κύκλοι, κύκλοι, κύκλοι…. 
Όλοι χωρούν σ΄ αυτούς τους κύκλους 
κι ακόμα μένει χώρος. 
Ανεβαίνουν κι άλλοι, κι άλλοι…
Και πάντα μένουν κάποια κενά. 
Κι όσοι κι αν ανέβουν, 
πάλι θα μένουν κενά. 
Σ΄ αυτά τα κενά θα βρούν τρόπο 
να βολευτούν τα πνεύματα αυτών 
που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. 
Θέλουν να χορέψουν μαζί μας. 
Αυτά τα πνεύματα είναι οι ανάσες μας. 
Πιάνονται ώμο με ώμο 
με τις ανάσες των διπλανών.
Οι μικροί διόνυσοι ακούραστοι. 
Συνεχίζουν να ευλογούν 
το κρασί μας με το γέλιο τους. 
Το βλέμμα τους πηδάει πάνω στα τραπέζια 
και σηκώνει τις παρέες 
να ενώσουν τις μοναξιές τους στο χορό. 
Κι ύστερα σκουπίζουν τον ιδρώτα 
με τα άγρια γένια τους 
και τα βρώμικα μαλλιά τους.