ΔΙΑΦΑΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ (Σ. ΒΑΡΒΕΡΗΣ)

ΔΙΑΦΑΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ (Του Σταύρου Βαρβέρη)

Στα μικρά σπιτάκια με τα λιτά δωμάτια
και τις ασβεστωμένες αυλές,
ταξίδια μακρινά ο νους μες την καρδιά απλώνει,
όταν τα μάτια κοντινά τα πάντα αγγίζουν.
Και τ' άστρα της κληματαριάς,
εάν το χέρι σου σηκώσεις μες την χούφτα σου κρατάς,
πράσινα κιτρινοκαφετιά στην καλοκαιρινή τους λάμψη.
Κι όλα τα χρώματα στις γλάστρες,
ανάκατα τα βρίσκεις με τα φρούτα του πλανόδιου μανάβη,
σαν λιγοστές νοικοκυρές πια, ξεδιαλέγουν.
Κι όταν το σούρουπο, αυτό που μέσα σου φωνάζει,
αναμετριέται με φωνές παιδιών, που παίζουν την ζωή στον δρόμο
αγκαλιά με το μονότονο, μεθυστικό, των τζιτζικιών τραγούδι,
πάνω και κάτω απ' της ελιάς την σταχτοπράσινη απλότητα,
ίσως εκεί να 'ναι κρυμμένος ο πιο αληθινός σου στίχος,
που όλη την αυλή συνθέτει.
Απ' της καρδιάς σου τον διάφανο τοίχο,
έως της μικρής αυλόπορτας το μέσα-έξω,
σαν τρίζει κάτω απ' της κληματαριάς τα άστρα.