ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ΕΣΧΙΣΑ (Σ. ΒΑΡΒΕΡΗΣ)

ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ΕΣΧΙΣΑ (Του Σταύρου Βαρβέρη)

Η μοναξιά σου, περίκλειστο φαράγγι της σιωπής,
κακοτράχαλο.....λύγισε η βακτηρία μου.
Μόνο σαν χείμαρρος χειμώνας το διέσχισα,
με βοή,
που σαν ο πιο ψηλός σου βράχος άκουγε,
δύο ιλίγγους επάθαινε΄
έναν θωρώντας τον αφρό της παθιασμένης μου ορμής,
στα πιο βαθιά του σκέλια
κι έναν σαν έπαιζε κρυφτό
ο ήλιος με το σύννεφο,
μοιραία εκστατικά,
ποτίζοντας ζωή τα διψασμένα του θυμάρια.
Έτσι σαν νερό που τα αιχμηρά σου βράχια πλήγωσαν,
παρέα με τις πέτρες που παρέσυρα
την θάλασσα που μας περίμενε εγλύφανα
και τις δροσοσταλιές που ξέχασα,
αργά να σκαρφαλώνουν μέσα απ' τις ρίζες
στα άνθη των πλαγιών σου θα τις δεις,
ένα ξηρό καταμεσήμερο,
θα νοσταλγείς το λάθος του χειμώνα......