ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ (Ι. ΔΑΥΡΟΣ)

ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ (Του Ιωάννη Δαύρου)

 

Αφιερώνεται στο γιό του φίλου μου που "έφυγε" απρόσμενα και είναι εμπνευσμένο από μία από τις τελευταίες αναρτήσεις στον "τοίχο" του στο "FB".

Σε παραλία απόμερη
σ' ονείρου θαλπωρή
να δραπετεύσω θέλησα...
Κι' οι βουές της πόλης,
κακόηχο κρεσέντο,
με τους κτύπους
της καρδιάς να σμίγουν,
που κάποιες ώρες
κάτι τη βαραίνει...
Σε θάλασσας
λυτρωτική αγκαλιά
η ψυχή που αλάργευε
όλο αφηνόταν,
ότι δεν είχε στη ζωή
σ' αυτή να πάρει...
Και βυθιζόμουν,
όλο βυθιζόμουν
και βυθός δεν υπήρχε,
μόνο μιά έλξη ακατανίκητη
σαν υπερκόσμιο ποτάμι
με παράσερνε,
στου ίδιου μου του είναι
τη πρωταρχική πηγή
με έρριχνε...
Ώσπου στη θάλασσα
του απείρου γλύστρησα...
Τώρα μιά θύμηση γλυκιά
μόνο είμαι
κι' όταν το δείλι γέρνει
θωπεύει εκείνες τις ψυχές
που η απουσία μου
στο κόσμο απαρηγόρητες
έχει αφήσει...