Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ...

ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ "ΦΥΓΕΙ", Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΣΕ ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ, ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ...

Έχω... πάω να αναφερθώ σε μία προσωπική περίπτωση. Έχω μιά μανούλα, γιαγιά ογδόντα έξι χρονών, άγιος άνθρωπος. Έχω μιά γυναίκα, σπουδαία γυναίκα, η γυναίκα μου. Διδάσκει σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Γερμανίας αυτή την εποχή. Κι έχω μιά κορούλα, ένα γαλάζιο βλαστάρι. Διοτίμα, η κόρη μου. Λοιπόν. Σε σχέση μ'αυτό που είπατε. Λέω, σας δίνω ένα δείγμα πώς έχω αναθρέψει το δικό μου παιδί, εντελώς φυσικά και αβίαστα.
Εάν υποθέσουμε ότι εγώ πεθαίνω αυτή τη στιγμή. Με χτυπάει ένας νταμπλάς, ένας, μια ανακοπή που λέτε, ισοηλεκτρική γραμμή στο μόνιτορ. Ούτε (φάρμακα,) ούτε απινιδωτές. τέζα ο γέρος που λέει ο λαός. Πεθαίνω. Κάποιος θα τους πάει την αγγελία την πένθιμη.
Ξέρω πώς θα αντιδράσουνε και θα σας πω. Θα σας το πω με ένα σχήμα δηλαδή. Γιατί ακριβώς έχει μπει στο σωστό δρόμο το παιδί. Θα μου απευθύνουνε μία στροφή. Την ακόλουθη.

Πέθανε ο πατερούλης, έτσι με λέει η κόρη μου. Ο πατερούλης. Θα μου πει:

Εγώ για το χατίρι σου τρεις βάρδιες είχα βάλει.
Είχα τον ήλιο στα βουνά και τον αϊτό στους κάμπους
και το βοριά το δροσερό τον είχα στα καράβια.
Μα ο ήλιος εβασίλεψε κι ο αϊτός αποκοιμήθη
και το βοριά το δροσερό τον πήραν τα καράβια.
Κι έτσι του δόθηκε καιρός του Χάρου και σε πήρε.

Κυριαρχημένα αισθήματα, δηλαδή, πειθαρχημένα.
Με οδύνη, με γνώση και με πόνο, αλλά όχι με αφασία συναισθηματική.
Κι εγώ σ’ αυτή τη στροφή, ξέρουν ότι θα απαντούσα με μια άλλη αντιστροφή, την ακόλουθη:
Εδώ είναι ο λαός μας, το λαό μας στεφανώνω, παίρνοντας αφορμή. Ακούστε τι λέει ο λαός μας:

Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη.
Ο ένας το Μάη θέλει να βγει, κι ο άλλος τον Αλωνάρη.
Κι ο Δήμος τ’ αγια – Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
- Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος.

Θέλω να πω αυτός είναι ο τρόπος ο σωστός, που ο λαός μας, προτού τον διαφθείρουμε εμείς με τούτα τα αήθη ήθη και με την παιδεία μας κτλ, έτσι δεχότανε τον θάνατο. Και τον πόνο του και τον καημό του τον έκανε αυτά τα ωραία τραγούδια.




Δείτε παρακάτω το σχετικό ντοκουμέντο (κάνοντας "κλικ" στο σύνδεσμο).


ΒΙΝΤΕΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ