ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ Σ' ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ (Ι. ΔΑΥΡΟΣ)

ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ Σ' ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ (Του Ιωάννη Δαύρου)

Για κάτι διπλό θα σας μιλήσω, άλλοτε τα πολλά αυξάνονται σε ένα
κι άλλοτε το ένα σε πολλά διαχωρίζεται.
Διπλή είναι η γέννα των θνητών, διπλή και η απώλειά τους,
από τη μιά όλων η συνένωση τη γέννηση φέρνει μαζί και τη φθορά,
και από την άλλη όταν ολοκληρωθεί φεύγει μακρυά καθώς χωρίζουν.
Κι αυτή η εναλλαγή δεν έχει τελειωμό,
άλλοτε η αγάπη ενώνει τα πράγματα και τα κάνει ένα,
και άλλοτε η αντίθεση τα χωρίζει.
Και όπως από τα πολλά μόνο το ένα φύεται,
από το ένα πάλι που διασπάται πολλά γίνονται.

17. Διπλή ιστορία θα σου πω.
Κάποτε απ' τα πολλά βγήκε το ένα
και μι' άλλη φορά
απ' το ένα τα πολλά.
Διπλή είναι η γέννηση των θνητών,
διπλή και η φθορά τους,
τη μία τη φέρνει και τη χαλάει η σύναξη των πραγμάτων,
την άλλη την θρέφει και τη σταματάει ο χωρισμός τους.
Κι αυτή η εναλλαγή δεν έχει τελειωμό,
άλλοτε η Φιλότητα ενώνει τα πράγματα και τα κάνει ένα,
και άλλοτε το Νείκος τα χωρίζει. - See more at: http://www.filoumenos.com/forum/viewtopic.php?f=102&t=740#sthash.AUFOmNpx.dpufΈτσι όσο έχουν μάθει ένα να γίνονται από τα πολλά,

Έτσι όλα γεννιούνται και υπάρχουν και δεν έχουν σταθερή ζωή∙
κι' όσο η αδιάκοπη αυτή εναλλαγή ποτέ δεν σταματάει,
τόσο αυτά υπάρχουν πάντοτε ακίνητα σε κύκλο.

                       (Εμπεδοκλέους "ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ", στίχος 17)


Δισυπόστατες οντότητες
σε μοναδιαίες υπάρξεις πραγματωμένες,
διπλής κατεύθυνσης κινούμενα κύτταρα,
άτομα συνενούμενα, μόρια διασπώμενα,
ως μέρη σύνθεσης ενιαίας ολότητας
ολοκληρώνονται, ή διαιρούμενα
ασταμάτητα διαλύονται και ξαναγεννιώνται...
Έρωτα θεία πνοή, στη θάλασσα του απείρου
ενώνει τα μυστικά συστατικά της ύπαρξής μας
και μας γεννάει, στου χρόνου την τροχιά μας φέρνει,
σώματα ποτισμένα με εντροπίας διάλυση
κι' ο θάνατος να μας οδηγεί πάλι
στο μητρικό χάος της θάλασσας του απείρου,
ώσπου ένα κύμα της να μας ξαναγεννήσει,
στον όχθο της ζωής να μας ξεβράσει...
Με νυχτωμένο τον ουρανό του σύμπαντος κόσμου
εμείς κοιμισμένοι, μες το όνειρό μας να ζούμε,
ζωή ψευδαίσθηση που κρατάει όσο μιά νύχτα
και το ξημέρωμα θάνατος...
Δημιουργήματα ενότητας να γεννιόμαστε
κι' από τη θεία ενότητα συνεχώς να διαχωριζόμαστε,
δέσμιοι της φθοράς που μας αποσυνθέτει
για να μας ενώσει πάλι με το Ένα...
Η κυρίαρχη ενέργεια σ' ένα δίπολο,
σταθερό μοτίβο στο ρυθμό του σύμπαντος
και τα πάντα σ' αυτό να στροβιλίζονται...
Αλληλοσυμπληρούμενα αντίθετα
με έλξης κάλεσμα, σε υπερούσιας ενέργειας φλόγα
ενώνονται, το ένα γίνονται και το γεννούν...
Συν και πλην, αρσενικό και θηλυκό,
άντρας ουρανός, καταιγίδας βροχή και σπορά,
γυναίκα γη, δεκτική αγκαλιά και θεία μήτρα,
προαιώνιες πηγές που ενωμένες
το νερό της δημιουργίας αναβλύζουν...
Όντα έρμαια συνδυασμένων αντίθετων δυνάμεων
σε διαρκή εναλλαγή παραδομένα,
αγάπη και μίσος, έρωτας και πάθος,
ένωση και αντίθεση, δημιουργία και αποσύνθεση,
οι δύο όψεις αυτού που τα πάντα ορίζει
και μέσα στον άχρονο κύκλο
τα κάνει συνεχώς να υπάρχουν...